رابطه بین سبک اسنادی با فرسودگی شغلی در بهورزان دانشگاه علوم پزشکی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی سبک های اسنادی و فرسودگی شغلی در بهورزان دانشگاه علوم پزشکی در زمستان ۱۴۰۱ بود. روش این پژوهش از نوع همبستگی بوده، و جامعه آماری آن کلیه ی بهورزان شاغل در دانشگاه علوم پزشکی بیرجند، در زمستان ۱۴۰۱ بود. حجم نمونه برابر با ۱۳۹ نفر بود، که به روش در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از پرسشنامه سبک های اسنادی سلیگمن (۱۹۷۹)، و پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (۱۹۹۶). جهت بررسی یافته ها از شیوه ی همبستگی، رگرسیون خطی چند متغیری بهره گرفته شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که غالب بهورزان شرکت کننده در پژوهش فرسودگی شغلی بالا را گزارش ننموده ، و میزان فرسودگی شغلی خود را در سطح پایین و یا متوسط گزارش نمودند. در میان مولفه های وارد شده در مدل به دست آمده از یافته های پژوهش حاضر، اسناد پایداری موفقیت ۵/۲۷% و اسناد کلی موفقیت ۲۱% کاهش فراوانی فرسودگی شغلی را پیش بینی نمودند.، و تنها مولفه ی اسناد پایداری موفقیت ۳۸% کاهش شدت فرسودگی شغلی را پیش بینی نمود. بنابراین با درنظر گرفتن یافته های به دست آمده از این تحقیق به نظر می رسد توجه به سبک اسنادی بهورزان رویکردی مفید برای درک مشکلات احتمالی شغلی و بهبود فرسودگی شغلی آنها و متعاقب آن ارائه ی بهتر خدمات در مراکز بهداشت به جامعه ی روستایی می باشد. از محدودیت های پژوهش حاضر استفاده از شیوه پژوهش مقطعی بود.

Keywords:

سبک اسنادی , فرسودگی شغلی , بهورز