بررسی احیای اراضی موات در فقه و قانون

اراضی موات یکی از انواع انفال است که در آیه اول سوره مبارکه انفال خداوند تبارک و تعالی بدان پرداخته است که نشان از ضرورت و اهمیت این موضوع و نقش پر رنگ آن در حکومت اسلامی دارد لذا احیای این اراضی و شیوه های بهره بردن از آن ها نیازمند دقت نظر و ریز بینی خاص قانون گذار است لذا در ضرورت این رهگذر در این پژوهش به بررسی قوانین پیرامون اراضی موات و احیای آن با رویکرد فقهی و قانونی می پردازیم برای وضع قوانین موجد حق نیاز به شناخت عمیق و دقیق نگاه شرعپیرامون اراضی موات است. در این پژوهش مختصرا به بررسی قوانین احیای اراضی موات در شرع مقدس و سپس به بررسی قوانینپیرامون احیای این اراضی و نگاه قانون گذار بدان می پردازیم . تلاش داریم تا با بررسی قوانین فقهی در احیای اراضی موات و سپس شناسایی نسبی شیوه قانون گذاری در این زمینه سیر تحولی قوانین و منظور قانون گذار از اراضی موات را در بازه های زمانی مختلف بررسی نماییم طبیعی است که در گذر زمان و تخصصی تر شدن نیازمندی های مردمان روزگار، تعاریف و واژگان قانونی نیز ناگزیر از همبستگی با نیاز مردمان جوامع دستخوش تعاریف ریز بینانه تر و دقیق تر می شود برای نمونه روزگاری لفظ اراضیموات شامل اراضی منابع طبیعی نیز می شد اما امروزه و متناسب با نیاز مندی های جامعه پیچیده امروزی اراضی منابع طبیعی خود تعریفی مستقل از اراضی موات یافته و گستره وسیعی از قوانین مربوط به خود را دارد از این روست که بررسی تغییرات در قوانیناراضی موات در گذر زمان و شیوه احیای اراضی نیازی مسلم و لاینفک زندگی دوران است لذا با علم به ضرورت مقایسه وهمبستگی رویکرد فقهی و قانونی در بحث اراضی موات سعی در پیشبرد این تحقیق می نماییم. پرداختن در این باب نیاز به تحقیقیبه مراتب جامع تر از پژوهش حاضر دارد اما پژوهش حاضر در سیطره کوچکی از قوانین بدین مهم پرداخته است.

Keywords:

انفال , اراضی موات , اراضی منابع طبیعی , احیاء