بررسی اثربخشی آموزش مهارت های خودکنترلی بر پیشرفت تحصیلی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی

هدف از برنامه آموزش مهارت خودکنترلی کسب یا افزایش دانش صرف نیست، بلکه ایجاد مهارت و تغییر در نگرش ارزشهای فردی است. یکی از مولفه هایی که آموزش مهارت خودکنترلی بر روی آن تاثیر دارد، سازگاری اجتماعی است. از پیشرفت تحصیلی، به عنوان یکی از شاخصهای موفقیت و کارآیی نظام آموزش و پرورش یاد میشود. هدف از این پژوهش، بررسی اثربخشی آموزش مهارت های خودکنترلی بر روی پیشرفت تحصیلی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان مقطع ابتدایی بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی )گروه های آزمایش و گواه( با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری پژوهش حاضر تعداد دانش آموزان مقطع ابتدایی شاغل به تحصیل در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲ ناحیه یک اراک بودند که برابر با ۵۵۵۸ نفر میباشند. نمونه آماری پژوهش با توجه به روش پژوهش، شامل دو گروه آزمایش و گروه گواه بود. تعداد ۵۰ نفر از دانش آموزان بهعنوان گروه آزمایش و گروه کنترل ۲۵( نفر گروه گواه و ۲۵ نفر به عنوان گروه آزمایش( انتخاب شد. برنامه آموزش مهارت خودکنترلی در طول ۱۰ جلسه هفته ای دو بار هر جلسه ۴۵ دقیقه بر روی گروه آزمایش اجرا شد. آموزش مهارت خودکنترلی مطابق کتاب آموزشی شیرانی بود. برای بررسی میزان پیشرفت تحصیلی دانش آموزان از آزمون محقق ساخته استفاده شد. در این تحقیق سازگاری اجتماعی میزان امتیازی است که دانش آموزان از پر کردن پرسشنامهی طراحی شدهی کالیفرنیا دریافت به دست آوردند که این پرسشنامهی جهت تعیین سازگاری فردی و اجتماعی ساخته شده است. از آزمون تحلیل واریانس و کوواریانس برای تحلیل اطلاعات استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت خودکنترلی با توجه به میانگین سازگاری اجتماعی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه، موجب افزایش سازگاری و پیشرفت تحصیلی گروه آزمایش شده است.

Keywords:

مهارتهای خودکنترلی , پیشرفت تحصیلی , سازگاری اجتماعی , دانش آموزان , مقطع ابتدایی.