بررسی مفهوم خلع سلاح در پیمان منع گسترش سلاح های هسته ای

روابط بین المللی در طول تاریخ پرفراز و نشیب خود همواره شاهد مبارزه و رویارویی دولت ها و به کارگیری زور و اعمال خشونت در عرصه های مختلف بود،هر چند فیلسوفان مورخان و اصلاح گرایان اندیشمند مشروعیت زور را به عنوان ابزار سیاست خارجی از دیرباز مردود دانستهاند سیاستمداران پدیده جنگ را به طور سنتی، شیوه ای برای حل اختلاف میان دولتها دانستهاند. طبیعی است که در این بین ابزار و تجهیزات جنگی هم با گذشت زمان و پیشرفت علم و تکنولوژی، پیچیده و خطرناک تر شود. تولد نیروی هسته و اثبات علمی شکاف پذیری آن همچنین استفاده آن توسط آمریکا در ژاپن نگرانی جامعه بین المللی را درباره ساخت سلاح هسته ای به واقعیت رساند.این نخستین عملیات هسته ای علاوه بر قریب سیصد هزار کشته و میلیونها معلول آثاری بر جا گذاشت. دولت ها هم نیروی جدید به کار گرفته شده در سلاح ها، را تهدیدی برای صلح و امنیت بین المللی قلمداد کردند و بشریت را در معرض خطر نابودی دیدند. با وجود این ویرانگری ها و آثار سوء و شگفت انگیز نیروی هسته ای در قالب سلاح هسته ای، نظریه پردازان نظامی کشورها سعی کردند ضرورت دارا شدن توان هسته ای و به کارگیری سلاحهای جدید در ارتش و قوای مسلح را توجیه کنند در دنیایی که زندگی میکنیم داشتن اسلحه یک شرط استقلال ملی و آزادی مردم است. در طول تاریخ نظریه پردازان آموزه های جنگی را متناسب با پیشرفت های علم و تکنولوژی و پیدایش سلاحهای جدید و با بیان ضرورت مجهز کردن نیروهای مسلح به اینگونه سلاح ها توجیه کرده اند. به عبارت بهتر این آموزه ها شرایطی را که در آن می توان از زور استفاده کرد و نیروهای مسلح را با پیشرفتهای جدید علمی و تکنولوژیک در جهت نظامی، مجهز کرد توضیح میدهند.با پیدایش نیروی هسته ای، کارکرد آموزههای جنگی این شد که اولا استفاده از این نیرو در سلاح را تجویز کنند و ثانیا نقش ابزارهای جنگی مجهز به نیروی هسته ای را در باز دارندگی و جنگ افروزی ارزیابی نمایند.

Keywords:

سلاح هستهای , خلع سلاح , پیمان منع گسترش