چگونگی ترویج فرهنگ دینی در نظام تعلیم وتربیت عمومی

با بررسی ساخت و پیشینه فرهنگی جامعه خود آن چه بیش از هر عامل دیگر به جلوه گری می پردازد؛ هماناغنا و عمق معارف و اندیشه های دینی و عجین شدن این معارف با فرهنگ و زندگی مردم می باشد . تعلیمو تربیت دارای دو روی یک سکه است؛ یک روی آن متوجه خویشتن است و روی دیگر آن به غیر خویشتننظر دارد. هر فردی به عنوان انسان دو وظیفه دارد؛ یک این که بیاموزد و به استعدادهایش ظهور فعلی دهدو به لحاظ اضافه قید اسلامی بر آموزش و پرورش فعلی به ایجاد هماهنگی بین مراتب نفس و قوای فعلیتیافته بپردازد و در این تعلیم و تربیت هدف شایسته مقام انسانی را تعقیب کند و دوم این که بیاموزاند و درشکوفایی و پرورش استعدادهای خود تلاش جدی کند. افعال اختیاری انسان بر سه پایه ی بینش ها، گرایشها و توانایی ها استوار است. تعلیم معمولا به معنای یاری رساندن به دیگران برای افزایش بینش هاست؛ درحالی که تربیت اغلب درباره ی تقویت و جهت دهی به گرایش ها و افزایش توانمندی ها به کار می رود. ازاین رو استفاده از ترکیب تعلیم و تربیت برای تاکید براین معناست که مبادا از یکی از این ابعاد غفلت بورزیمو حق آن را چنان که باید و شاید ادا نکنیم؛ در واقع، ترکیب یاد شده پشتوانه ای از قرآن کریم است کهتزکیه را با تعلیم همراه ساخته است. ربنا وابعث فیهم رسولا منهم یتلو علیهم ءایتک ویعلمهم الکتب والحکمهویزکیهم انک انت العزیز الحکیم؛ پروردگارا! در میان آنان فرستاده ای از خودشان برانگیز تا آیات تو را برآنان بخواند. کتاب و حکمت به آنان بیاموزد. پاکیزه شان کند؛ زیرا که تو خود، شکست ناپذیر حکیمی )سورهبقره/آیه ۱۲۹). فرهنگ اسلامی، جهان را حق می داند؛ بدان جهت که برای برترین موجود )انسان( آفریدهشده است. و انسان را حق می داند؛ زیرا برای شناخت کمال مطلق و معبود خویش )الله( پابه عرصه وجودگذاشته است . فرهنگ اسلامی برای دانش و علم که سبب عروج انسان به معنویت و انسانیت است ارزشقایل است. علاوه براین، برای انسان نیز ارزش و مقام والایی را معتقد می باشد و او را خلیفه خدا و برتر ازملایکه شمرده است، چون از قوام برتری برخوردار است . فرهنگ اسلامی، ارزش انسان را در تقوا وپرهیزکاری می داند و هر انسانی که تقوای بیشتری دارد، از ارزش بالاتری در این فرهنگ برخوردا ر است

Keywords:

تعلیم و تربیت , تربیت دینی , فرهنگ , اسلام