نوآوری در روشهای توانمندسازی معلمان ابتدایی

برای سالیان طولانی به ویژه در پداگوژی کلاسیک سدههای هیجدهم و نوزدهم میلادی، این فرضیه که معلمان با توانمندسازی علمی خود خواهند توانست دانش و الگوهای یاددهی -یادگیری را به دانش آموزان انتقال دهند، همچون یک ارزش بدیهی در کل جهان غرب معرفی می شد. اما در سده بیستم ، با پدیدار شدن پداگوژی جدید، این فرضیه با چالش های جدی روبرو شد. زیرا دیگر نه صرفا معلمان، بلکه وجود یک فضا و اتمسفر پویا در کلاس درس و نیز آزاد گذاشتن دانش آموزان برای وارد شدن به یک فعالیت خلاقانه و آزادانه یادگیری، در فرایند یاددهی -یادگیری تاثیرگذار بودند. یکی از اقدامات مهم پداگوژی سده بیستم ، بازآفرینی نقش هایتازه معلمان در بازآفرینی یک فضای درسی چندمحور بود. معلمان علاوه بر اینکه بایستی نسبت به مواد درسی و مهارتهای آموزشی خود کاملا خودآگاه باشند، بلکه در فرایند تدریس نیز می بایستی از توان جسمی -ذهنی لازم برای برپایی و اداره یک فضای آموزشی مشارکت محور که خواست اصلی پداگوژی جدید بود، بهرهمند باشد. در تحقیق حاضر کوشش شده است تا با استفاده از روش توصیفی -تحلیلی ، ضمن بیان رویکردهای نظری پیرامون توانمندسازی معلمان ابتدایی و بیان پیامدها و موانع و چالش های فراروی توانمندسازی معلمان، به نوآوری در مدلهای توانمندسازی معلمان اشاره شود. توجه عمده تحقیق حاضر به نوآوریها در ساحت روانشناختی و مهارتاندوزی معلمان می باشد. در واقع تاکید بر این جنبه ها، از یک سو هم راستا با تحولات جدید پیرامون اهمیت فضای کلاس درس و نقش معلمان در بهبود کیفیت یاددهی -یادگیری آموزشی است و از سوی دیگر، به نوآوریها در روش توانمندسازی معلمان که عمدتا در ابعاد توانمندسازی صورت می گرفت ، می پردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که مهم ترین نوآوریها در روش توانمندسازی معلمان در سه حوزه خوداثربخشی ، خوداختیاری و معنی دار بودن در فعالیت های معلمان است . از این رو، برای توانمندسازی معلمان، می بایستی در این سه حوزه، نوآوری ایجاد نمود.

Keywords:

نوآوری , توانمندسازی , خوداثربخشی , خوداختیاری , معنی دار بودن , معلمان ابتدایی .