اثربخشی آموزش مهارت فرزندپروری مثبت به شیوه مجازی بر خودکارآمدی والدینی و تنیدگی والدینی مادران کودکان دبستانی

طبق پژوهش ها تنیدگی والدینی و خودکارآمدی والدینی مفاهیمی هستند که با سلامت روانی و بهزیستی روانشناختی والدین و کودکان ارتباط دارند ومشکلات حاکم بر روابط والد -فرزند، والدین را مستعد حالات خود سرزنشی و تردید نسبت به توانایی و خودکارآمدیشان میکند و این امر نقش مهمی در ابعاد مختلف تحول کودک دارد. فرزندپروری مثبت از روشهای آموزش والدین است که استفاده از آن برای کاهش تنیدگی والدینی و افزایش خودکارآمدی والدین توصیه میگردد. این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی فرزندپروری مثبت به صورت مجازی، بر استرس والدگری و خودکارآمدی والدگری مادران کودکان دبستانی انجام گرفته است . روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و دو گروه آزمایش و کنترل می باشد. جامعه پژوهش مادران دارای کودک پسر دبستانی مشغول به تحصیل در ناحیه ی ۴ شهر تبریز سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای ۴۶ نفر از دبستانی در این ناحیه ، انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش عبارتند از پرسشنامه های خودکارآمدی والدگری دومکا (۱۹۹۶)، پرسشنامه تنیدگی والدینی (PSI) (۱۹۹۰)، بسته ی آموزشی والدین شامل ۵ جلسه ی ۲ ساعته بود که محتوای آن برگرفته از آموزش مهارتهای فرزندپروری مثبت ساندرز و همکاران میباشد. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS انجام گرفت . تحلیل کواریانس نشان داد که آموزش فرزندپروری مثبت به شیوه ی مجازی بر استرس والدینی وخودکارآمدی والدینی مادران کودکان دبستانی تاثیر داشت (۰۵/۰(P< و والدینی که در ۵ جلسه برنامه آموزش والدین به شیوه فرزندپروری مثبت ساندرز شرکت کرده بودند، خودکارآمدی والدینی بیشتر و تنیدگی والدینی کمتری کسب کردند.

Keywords:

تنیدگی والدینی , خودکارآمدی والدینی , آموزش مهارتهای فرزندپروری , فرزندپروری مثبت ساندرز , آموزش والدین به شیوه مجازی