اثربخشی درمان فعالسازی رفتاری بر کاهش علایم اضطراب و افسردگی و کیفیت زندگی در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فعالسازی رفتاری بر کاهش علایم اضطراب و افسردگی و کیفیت زندگی در دانش -آموزان مقطع متوسطه دوم شهر کرج بود که به مراکز مشاوره مراجعه کرده بودند. این پژوهش از نوع شبه آزمایشی (پیش آزمون، پس -آزمون) بود که با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهر کرج در محدوده سنی ۱۵ تا ۱۸ سال بود. حجم نمونه مورد بررسی شامل ۵۰ نفر از دانش آموزان پسر مقطع متوسطه در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. و در دو گروه ۲۵ نفره آزمایش و کنترل جایدهی شدند. ابتدا از هر دو گروه مداخله و کنترل پیش آزمون گرفته شد، سپس برنامه آموزشی درمان فعالسازی رفتاری، در ۱۲ جلسه ۹۰ دقیقه ای برای گروه مداخله ، برگزار شد. برای جمع آوری دادهها از از پرسشنامه افسردگی کودکان و نوجوانان (C.A.D.S)، پرسسشنامه اضطراب کتل (CAQ) ، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHO-QOL) و ارزیابی روانی شامل مصاحبه بالینی بر اساس DSM-۵ در مراحل قبل و بعد از درمان استفاده شد. پس از انجام پس آزمون، دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. تحلیل دادهها به کمک نرم افزار (Spss) انجام شد. نتایج تحلیل کوواریانس تفاوت معناداری بین دو گروه نشان داد. یافته ها حاکی از آن است درمان فعالسازی رفتاری در کاهش علایم افسردگی و اضطراب و بهبود کیفیت زندگی اثربخش است .

Keywords:

فعالسازی رفتاری , افسردگی , اضطراب , کیفیت زندگی