اثربخشی درمان دیالکتیک برکاهش ولع مصرف بیماران وابسته به مواد در حال ترک

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان دیالکتیک بر کاهش ولع مصرف بیماران وابسته به مواد در حال ترک شهر نجف آباد انجام شد. روش پژوهش حاضر، شبه تجربی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمام بیماران وابسته به مواد درحال ترک شهر نجف اباد در سال ۱۴۰۲ بود. از بین جامعه آماری ۳۶ نفر به شیوه در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۱۸ نفر) جایگزین شدند. ابزار مورد استفاده در پژوهش حاضر عبارت بود از پرسشنامه ولع مصرف لحظه ای (DDQ)فرانکن و همکاران (۲۰۰۲). درمان مورد نظر بر اساس پروتکل رفتار درمانی دیالکتیک لینهان (۲۰۰۷) صورت گرفت . دادههای حاصل از این پژوهش با توجه به فرضیه های موردبررسی ، با استفاده از نرم افزار SPSS در دو بخش توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمونتحلیل کوواریانس چندمتغیری ) مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت . نتایج حاکی از آن بود که میزان معناداری خرده مقیاسهای ولع مصرف مواد (میل و قصد مصرف وکنترل ادراک شده بر مصرف، تقویت منفی ) همگی معنادار هستند. در نتیجه می توان دریافت که درمان دیالکیتک بر خرده مقیاسهای ولع مصرف مواد اثر معناداری دارد.

Keywords:

درمان دیالکتیک , ولع مصرف