مقایسه مدل های فیزیکی مبنای Gash در برآورد ساقاب توده کاج تهران در پارک جنگلی چیتگر

در مطالعات اکوهیدرولوژیک پوشش گیاهی، ساقاب ورودی نقطه ای آب باران به بوم سازگان گیاهی در نظر گرفته می شود. امروزه به دلایلی چون نیاز به اندازه گیری در عرصه و وقتگیر و پرهزینه بودن اندازه گیری ساقاب، از مدل سازی برای برآورد مقادیر آن استفاده می شود. هدف از این پژوهش، بررسی کارایی سه مدل فیزیکی مبنای Gash و نسخه های اصلاح شده آن (Gash-۱ و Gash-۲) در برآورد ساقاب توده کاج تهران در پارک جنگلی چیتگر، طی سه سال اندازه گیری بود. برای اندازه گیری مقدار باران، از ۱۰ باران سنج و برای اندازه گیری تاج بارش ۶۰ باران سنج استفاده شد و متوسط ساقاب ۹ درخت به عنوان متوسط ساقاب درختان در نظر گرفته شد. نتایج مرحله ارزیابی مدل نشان می دهد که مدل های Gash و Gash-۲ به ترتیب قابلیت بسیار مطلوبی در برآورد ساقاب دارند؛ هرچند که قابلیت آنها در طبقه های مختلف مقدار باران متفاوت است. در طبقه باران های با مقدار خیلی کم (کمتر از ۵۰/۲ میلی متر)، هر سه مدل پیش بینی نادرستی از مقدار ساقاب داشتند و در مقدار باران های کم (۵۱/۲ تا ۰۰/۵ میلی متر) و متوسط (۰۱/۵ تا ۵۰/۷ میلی متر) مدل Gash-۲ و در مقدار باران های زیاد (۵۱/۷ تا ۰۰/۱۰ میلی متر) و خیلی زیاد (بیشتر از ۰۰/۱۰ میلی متر) مدل  Gashعملکرد بسیار مناسبی از خود نشان دادند. در یک جمع بندی می توان بیان داشت که مدل Gash به دلیل نیاز به ورودی های کمتر، می تواند کاربردی تر باشد. با توجه به پدیده تغییر اقلیم که فراوانی رخدادهای باران در طبقه های مختلف مقدار باران تحت تاثیر آن قرار می گیرد، باید از مدل های مناسب، برای برآورد مقدار ساقاب استفاده شود.

Keywords:

Forest ecohydrology , Plantation , Pinus eldarica , rain water input