ضمانت اجرای آزادی های عمومی در ایران

آزادی یکی از ارزشهای خلل ناپذیر بشریت است. عمر احترام به آزادی به میزان حیات آدمی است. در نظامهای حقوقی هر یک از نهادهای حاکمیتی به نوعی در حمایت و پاسداشت از آزادیهای عمومی می توانند موثر باشند از طرفی هیچ مکتب سیاسی، آزادی را مطلق ندانسته است و این شاید بدین جهت باشد که تجویز آزادی مطلق مایه سلب آزادیهای دیگران می شود . مفهوم آزادی بویژه آزادیهای عمومی در تمام مکاتب بشری و الهی مورد توجه و عنایت واقع شده است. در عمل، آزادیهای عمومی چه در سطح فردی و چه در سطح گروهی و جمعی به گونه ای با رابطه دولت -ملت نیز پیوند می خورد. این دولت است که با اهرمهایی که در اختیار دارد از قبیل استفاده از دستگاه قانونگذاری و استفاده از ابزارهای تحکم یا اجبار محدودیتهایی را در جهت ایجاد نظم اعمال می کند. این محدودیتهای قانونی می تواند در جهت حفاظت از آزادی دیگران و یا با مراقبت از ارزشهای دیگری از قبیل نظم اجتماعی، عدالت و رفاه عمومی باشد. از طرفی اگر دولت بخواهد از اقتدار لازم به منظور پیروی افراد از فرمانهایش برخوردار شود باید تضمین لازم نسبت به حفظ و صیانت از آزادیهای عمومی وجود داشته باشد. آنچه در این میان مهم است این است که باید میان نیاز به برقراری نظم عمومی از یک طرف و حمایت از آزادیهای عمومی و حقوق بنیادین از طرف دیگر، تعادل صحیحی ایجاد کرد. در اصل یکی از پایه های مشروعیت هر نظام سیاسی؛ چه در مرحله پیدایش و چه در مرحله بقا و ثبات، تامین ، تثبیت و تضمین آزادیهای عمومی برای کلیه شهروندان است که نوشتار حاضر سعی دارد آنرا در کشور ایران مورد بررسی قرار دهد.

Keywords:

آزادی , آزادیهای عمومی , تضمینات آزادی , نظام حقوقی ایران , نهادهای عمومی