اثربخشی درمان بین سیستمی پیمان شکنی بر اعتماد زناشویی زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر

پیمان شکنی و بی وفایی، نوعی اختلال و بیماری در رفتار به­شمار می­رود؛ زیرا با توجه به عوارض نابهنجار و نامطلوبی که به همراه دارد، آسیب­ها و مشکلات مختلفی را هم برای همسر پیمان­شکن و هم برای همسر آسیب­دیده ایجاد می کند. هدف این پژوهش، اثربخشی درمان بین­سیستمی پیمان­شکنی بر اعتماد زناشویی زنان آسیب دیده از پدیده­ی پیمان شکنی همسر بود. روش پژوهش آزمایشی تک­موردی از نوع طرح­های خط پایه چندگانه ناهمزمان بود. جامعه آماری کلیه­ی زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر شهر اهواز بودند که با در نظر گرفتن شرایط ورود و خروج و مصاحبه­ی شفاهی و زنانی که در مقیاس اعتماد نمره­ی پایین تر از ۷۲ کسب نمودند؛ ۳ زوج به صورت هدفمند انتخاب و به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای به صورت جداگانه تحت درمان بین سیستمی پیمان شکنی قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل مقیاس اعتماد در روابط بین فردی رمپل و هولمز Rempel & Holmes, ۱۹۸۶)) بود. داده­ها با استفاده از تحلیل دیداری (رسم نمودار)، معنی­داری بالینی (شاخص تغییر پایا و مقایسه هنجاری) و فرمول درصد بهبودی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته نشان داد، زنان مورد پژوهش در اعتماد زناشویی (۸۷/۳۴%) افزایش در مراحل درمان و (۰۷/۴۰%) استمرار در مراحل پیگیری نشان دادند. در بررسی مقایسه­های هنجاری، یافته­ها نشان داد که t به­دست آمده، بزرگتر از جدول با درجه­ی آزادی ۳۱ است. لذا می­توان گفت دو گروه بهنجار و آشفته در متغیر اعتماد زناشویی از نظر بالینی متفاوت نیستند. بنابراین می­توان نتیجه گرفت، درمان بین­سیستمی پیمان شکنی در افزایش اعتماد زناشویی زنان آسیب دیده از پیمان شکنی موثر است. لذا می­توان از این درمان در جهت کاهش آلام روان­شناختی زوجین آسیب دیده از پیمان­شکنی و بهبود روابط زناشویی آن­ها در مراکز مشاوره خصوصی و دولتی استفاده نمود.

Keywords:

درمان بین سیستمی پیمان شکنی , اعتماد زناشویی , پیمان شکنی