اثربخشی آموزش حرکات ریتمیک برخودپنداره، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و خودانتقادگری زنان مراجعه کننده به باشگاه های ورزشی شهر کرمانشاه

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش حرکات ریتمیک برخودپنداره، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت و خودانتقادگری زنان مراجعه کننده به باشگاه های ورزشی شهر کرمانشاه بود. روش تحقیق، توصیفی- پیمایشی و ابزار اندازه گیری، پرسشنامه استاندارد بوده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه زنان مراجعه کننده به باشگاه های ورزشی شهر کرمانشاه بودند. از بین این افراد تعداد ۳۰ نفر به صورت تصادفی به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. این افراد در دو گروه ۱۵ نفری؛ یک گروه کنترل و یک گروه آزمایش تقسیم شدند. ۲۴ جلسه تمرین و آموزش حرکات ریتمیک برای اعضای نمونه آماری انجام شد. به منظور گردآوری داده ها از مقیاس خود انتقادی گیلبرت و همکاران (۲۰۰۴)، مقیاس کیفیت زندگی مرتبط با سلامت کیداسکرین (ریونز سیبرر و همکاران، (۲۰۰۵ و مقیاس خودپنداره راجرز استفاده شده است. همچنین، جهت بررسی نرمال بودن داده های مورد بررسی از آزمون شاپیرو-ویلک استفاده شد. برای آزمون فرضیات پژوهش، از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره استفاده شد. در مجموع، نتایج به دست آمده نشان داد که آموزش حرکات ریتمیک بر خودپنداره زنان تاثیر مثبت ومعنی داری دارد. آموزش حرکات ریتیمک بر کیفیت زندگی مرتبط با سلامت زنان تاثیر مثبت ومعنی داری دارد. همچنین نتایج نشان داد آموزش حرکات ریتمیک بر خودانتقادگری تاثیر مثبت ومعنی داری دارد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که با استفاده از برنامه ریزی های مدیریتی جهت ایجاد فضاهای ورزشی باز اختصاصی بانوان، نظارت بر باشگاه های ورزشی برای برنامه های مد نظر مربیان و همچنین ایجاد برنامه های ورزشی بر پایه حرکات ریتمیک در بوستان های مختص بانوان، به بالابردن کیفیت زندگی، خودپنداره و کاهش خودانتقادگری در آنان کمک نمود.

Keywords:

حرکات ریتمیک , خودپنداره , کیفیت زندگی مرتبط با سلامت , خودانتقادگری