رابطه سبک فرزندپروری و خودکنترلی، پیشرفت تحصیلی دانش آموزان شهرستان بابل

هدف از انجام این پژوهش بررسی رابطه سبک فرزندپروری و خودکنترلی، پیشرفت تحصیلی دانش آموزان شهرستان بابل بوده است. پژوهش کاربردی با مدل توصیفی از نوع همبستگی، کمی و گذشته نگر است. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان پسر شهرستان بابل در سال ۱۴۰۱ به تعداد ۱۸۰۰ نفر بودند، حجم نمونه با استفاده از جدول کرجسی و مورگان (۱۹۷۰) ۳۱۷ نفر برآورد شده و با شیوهی نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه ۳۰ سوالی شیوه های فرزند پروری بامریند (۱۹۷۳)، پرسشنامه خودکنترلی تانجی (۲۰۰۴) و پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (۱۹۹۴) بوده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها در بخش امار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و در بخش آمار استنباطی از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون استفاده شد.یافته های تحقیق نشان داد بین سبک فرزندپروری با خودکنترلی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان شهرستان بابل رابطه مثبت و معناداری وجود داردو سهم پیشرفت تحصیلی در پیش بینی خودکنترلی دانش آموزان پسر بیشتر از شیوه های فرزندپروری می باشد.

Keywords:

سبک فرزندپروری , خودکنترلی , پیشرفت تحصیلی , دانش آموزان