بررسی تاثیر واقعیت درمانی بر تکانشگری و رفتارهای پرخطر دانش اموزان پسر با اختلال سلوک

هدف پژوهش حاضر اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر تکانش گری و رفتارهای پرخطر دانش اموزان پسر با اختلال سلوک بود. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از نظر طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش اموزان پسر دوره اول متوسطه در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بودند. برای انتخاب نمونه پژوهش از روش نمونهگیری مرحلهای و مبتنی بر هدف استفاده شد که ۴۰ دانش اموز که در شاخص اختلال سلوک پرسشنامه علائم مرضی کودکان نمره بالاتر کسب کنند، انتخاب شده و در دو گروه آزمایش ۲۰) نفر) و گروه کنترل ۲۰) نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس رفتارهای پرخطر زاده محمدی و احمدآبادی و پرسشنامه تکانش گری بارات استفاده شد. تجزیهوتحلیل داده ها با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیره انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش واقعیت درمانی گروهی بر تکانش گری و رفتارهای پرخطر دانش اموزان دارای اختلال سلوک تاثیر دارد. درواقع آموزش واقعیت درمانی گروهی باعث کاهش تکانش گری و رفتارهای پرخطر در دانش اموزان میشود. بنابراین توجه به واقعیت درمانی گروهی نقش مهمی تکانش گری و رفتارهای پرخطر دانش آموزان دارد.

Keywords:

رفتارهای پرخطر , تکانش گری , واقعیت درمانی گروهی , اختلال سلوک.