بررسی اثربخشی آموزش تصویرسازی ارتباطی بر بهبود ثبات تعاملات زناشویی بیماران مبتلا به صرع

مقدمه:صرع به عنوان یک اختلال مغزی با آمادگی مداوم برای بروز حملات صرعی و پیامدهای عصب شناختی، روان شناختی واجتماعی ناشی از این شرایط مشخص می شود که آموزش تصویرسازی ارتباطی بر بهبود ثبات تعاملات زناشویی بیماران مبتلا به صرعموثر است و این موید نتیجه به دست آمده از پژوهش حاضر نیز می باشد.روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود و جامعه اماری این پژوهش را کلیه بیماران درگیرو یا دارای سابقه بیماری صرع ساکن شهر بشرویه در سال ۱۴۰۱ به تعداد ۸۷ نفر تشکیل داد که دارای پرونده پزشکی در زمینهبیماری صرع بودند. تعداد ۳۰ نفر از بیمارانی که شرایط ورود به پژوهش را داشتند. به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورتتصادفی در دو گروه (۱۵ نفر گروه کنترل و ۱۵ نفر گروه آزمایش) قرار گرفتند و در پژوهش حاضر شرکت داده شدند. برای گروهآزمایش بر اساس یکیج ایماگوتراپی هندریکس (۱۹۹۹) شش جلسه آموزشی ‎۹۰ دقیقه ای اراته شد و گروه کنترل آموزشی را دریافتنکردند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه شادمانی زناشویی آزرین (MHS) ناتان و همکاران (۱۹۷۳) و پرسشنامه ثبات تعاملاتزناشویی گاتمن (۱۹۹۹) بود. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از تحلیل کوواربانس و تحلیل کوواریانس جندمتغیره با کمک بسته نرم افزاری SPSS ۲۲ انجام شد.یافته ها: نتایج تحلیل داده ها نشان داد که آموزش تصویرسازی ارتباطی بر بهبود ثبات تعاملات زناشویی موثر است (P<۰/۰۵) ومیزان مداخله برای ثبات تعاملات زناشویی ۰/۳۵ می باشد.نتیجه گیری: مداخله اموزشی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی را می توان در کلینیک ها و مراکز درمانی به منظور بهبود و ثبات بیشترتعاملات زناشویی و نیز افزایش شادمانی زناشویی بیماران بکار برد.

Keywords:

تصویرسازی ارتباطی , ثبات تعاملات زناشویی , شادمانی زناشویی , بیماران مبتلا به صرع