اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر خود کار امدی در افراد بزرگسال مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD)

هدف: هدف پژوهش حاضر اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر کیفیت زندگی و روابط بین فردی در افراد بزرگسال مبتلا بهاختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) بود. پژوهش حاضر از آزمایشی از نوع پیش آزمون -پس آزمون بود و جامعه آماری پژوهشحاضر کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد زنجان در سال تحصیلی ۱۴۰۰ - ۱۴۰۱ بود که از میان ۸۰۰۰ نفر دانشجو ۳۰ نفر به روشنمونه گیری در دسترس انتخاد شدند و در یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند (هر گروه ۱۵ نفر). گروه آزمایشDBT را دریافت کردند و برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مقیاس خود گزارشی اختلال نقص توجه / بیش فعالی بزرگسالان(ASRS)، خود کار امدی نیز آزمون خودکارآمدی شرر استفاده گردید. برای تحلیل داده ها از شاخص های آماری توصیفی همچونفراوانی، میانگین، انحراف معیار و درصد و برای تحلیل استنباطی داده ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) وبرای مقایسه ای اثر بخشی درمآن ها از آزمون پیش آزمون -پس آزمون استفاده گردید و داده ها در SPSS ۲۵ تحلیل شدند. تحلیلداده ها نشان داد که هر DBT بر تکانشگری، نقص توجه و خودکار امدی موثر بودند (۰.۰۰۱ > P). این نتایج حاکی از آن است کهرفتار درمانی دیالکتیک تنظیم هیجان و کاهش نشانه های اشخاص مبتلا به ADHD موثر بود. DBT بر کاهش تکانشگری خودکارامدی تاثیر مطلوبی دارد، زیرا با خودکار امدی روابط جتماعی مطلوب، و تجربیات مثبت باعث تغیر نگرش به زندگی می شود DBT با ایجاد انعطاف پذیری شناختی، ذهن آگاهی و پذیرش بدون قضاوت و تمرکز بر لحظه حال باعث افزایش پذیرش خود و نگرشسالم تر می گردد.

اثر بخشی رفتار درمانی دیالکتیک بر خود کار امدی در افراد بزرگسال مبتلا به اختلال بیش فعالی و نقص توجه (ADHD) Keywords:

رفتار درمانی دیالکتیک , DBT , خود کار امدی , کاهش ADHD , اختلال بیش فعالی و نقص توجه