وقوع سوانح طبیعی از جمله سیل ، زلزله ، طوفان یکی از مهم ترین دغدغه های برنامه ریزان در عصر جدید است . این حوادث میتواند باعث بروز بحران های زیادی شود . به منظور روبرویی با این بحران ، طرح
اسکان مجدد مطرح شده است .
اسکان مجدد در قالب سه رویکرد بازسازی (درجاسازی)، جابه جایی و تجمیع ، از رویکردهای اصلی برای بازسازی سکونتگاههای روستایی است . بر این اساس در این تحقیق قصد داریم اثر
اسکان مجدد را بر زندگی مردم مورد بررسی و ارزیابی قرار دهیم و بدین منظور از روش اسنادی کتابخانه ای که همان کتب و مقالات است ، بهره جستیم و این نتیجه بدست آمد که
اسکان مجدد در جوامع روستایی باعث گسسته شدن پیوند اجتماعی ، اقتصادی و ارتباط با محیط طبیعی آنها گردیده است به گونه ای که منجر به بروز مسائل پیرامون نحوه سازگاری ساکنان با محیط جدید شده است . از دیگر مشکلاتی که
اسکان مجدد ایجاد کرده، دور شدن از زمین های کشاورزی، تنزل وضعیت دامداری به دلیل کم شدن دسترسی به مراتع و کوه و کاهش دلبستگی به مکان به دلیل فقدان خاطرات جمعی گذشته است همچنین مشکلاتی از قبیل : بر هم خوردن نظام همسایگی ، کمرنگ شدن ارتباطات اجتماعی به کمرنگ شدن آداب و رسوم خاص محلی به چشم میخورد.