بررسی تجارب جهانی مدیریت غیرمتمرکز رواناب شهری با تاکید بر کاهش میزان بارآلودگی رواناب شهری در محل

پیامد توسعه شهری ، افزایش سطوح غیرقابل نفوذ است که نتیجتا، حجم رواناب سطحی افزایش یافته ، چرخه طبیعی آب مختل می شود و مشکلاتی نظیر خشکسالی ، تنزل کیفیت آبهای سطحی و زیرزمینی و کاهش سطح آب زیرزمینی شدت می یابد. بهطور معمول، مدیریت رواناب شهری به صورت متمرکز و بر مبنای ایجاد تمهیداتی ساختگی (مانند کانال های بتنی ) می باشد که روانابها را از محل دور می کنند. در دهه های اخیر، به منظور کاهش اثرات منفی شهرنشینی ، رویکردهای نوین و غیرمتمرکز معرفی شدهاند تا با بازسازی شرایط هیدرولوژیکی قبل از توسعه حجم ، دبی اوج و بار آلودگی رواناب شهری را کاهش دهند. این رویکردها تحت عناوین مختلف ، مانند توسعه کم اثر، زیرساخت سبز، سامانه های زهکشی شهری پایدار، طراحی شهری حساس به آب و شهر اسفنجی ، در مناطق مختلف دنیا معرفی و اجرا شدهاند. هدف این پژوهش ، بررسی رویکردهای نوین مدیریت غیرمتمرکز رواناب شهری و مقایسه کارآمدی آن ها در کنترل رواناب آلوده در محل می باشد. با مطالعات بر روی تجارب کشورهای پیش رو، شرایط بهینه اجرای هرکدام از رویکردها مشخص می شود. تصمیم گیرندگان مدیریت شهری می توانند از نتایج این پژوهش در جهت امکان سنجی بکارگیری این رویکردها در شهرهای ایران، به خصوص کلانشهر تهران، بهرهبرداری نمایند.

بررسی تجارب جهانی مدیریت غیرمتمرکز رواناب شهری با تاکید بر کاهش میزان بارآلودگی رواناب شهری در محل Keywords:

مدیریت غیرمتمرکز , رواناب شهری , روش های توسعه کم اثر , حجم رواناب , بار آلودگی .