بهبود فرمان پذیری خودرو از طریق بهینه سازی هندسی مکانیزم فرمان به کمک الگوریتم ژنتیک

کیفیت «فرمان پذیری» (Handling) یک خودرو که بیانگر رفتار دینامیکی آن در حرکت بر روی مسیرهای منحنی است، متاثر از ویژگی های هندسی و عملکردی ساز و کارهای گوناگون به کار رفته د رخودرو نظیر سیستم های فرمان، تعلیق وترمز است. بر این اساس، در طرای هر یک از سیستم های یاد شده باید تاثیر ویژگی های آن سیستم در فرمان پذیری خودرو به عنوان یکی از معیارهای مهم در نظر گرفته شود. در این مقاله، تاثیر هندسه – و بطور مشخص مختصات اتصالات – ساز و کار دهنده شانه ای به کار رفته در سیستم های معمول فرمان بر فرمان پذیری خودرو بررسی و روش جدیدی برای دستیابی به بهترین کیفیت فرمان پذیری با استفاده از الگوریتم های زنتیک پیشنهاد شده است. بدین منظور، مدل دینامیکی فرمان دنده – شانه ای با مدل دینامیکی کل خودرو تلفیق شده و پارامترهای دینامیکی و قیدهای سینماتیکی ساز و کارفرمان در مدل دینامیکی مناسبی که با استفاده از مدل خطی تایر برای بررسی فرمان پذیری خودرو انتخاب شده، ادغام شده است. معادلاتی که به این طریق به دست می آید به ازای ورودی پله ای به غربیلک فرمان به کمک نرم افزار MATLAB حل شده و مقادیر شاخص های فرمان پذیری خودرو مورد نظر، محاسبه می شود. در روش پیشنهادی برای یافتن مختصات مطلوب اتصالات، ساز و کار فرمان از یک الگوریتم ژنتیک نخبه گرا (Elitist GA) استفاده و مزایای استفاده از این روش نیز توضیح داده شده است.

Keywords:

دینامیک خودرو , فرمان پذیری , سیستم فرمان , بهینه سازی , الگوریتم ژنتیک