راهکارهای عدم وابستگی به سیستم های ناوبری الکترونیکی در نبرد دریایی

در این مقاله سعی بر آن شده پس از بررسی مختصری از سیستم های ناوبری فعال که در شناورهای سطحی و زیرسطحی نیروهای دریایی بکار می روند راهکارهایی برای انجام عملیات ناوبری ارائه گردد تا وابستگی آنها به سیستم های مخابراتی ماهواره ای کمتر و یا صفر باشد و بتواند در شرایط بحرانی اعتماد و اطمینان عمل در انجام عملیات ناوبری داشته باشند. در شناورهای دریایی امروزی بیشتر عملیات ناوبری در یگان های شناور سطحی و زیرسطحی با استفاده از سیستم های ناوبری الکترونیکی و مخابراتی انجام می شود که از آن جمله می توان سیستم های راداری، سیستم های مکان یابی جهانی GPS، و سیستم های ناوبری AIS و navtex و Inmarsat در شناورهای سطحی و سیستم های ارتباطی سونار در شناورهای زیرسطحی را نام برد. این سیستم ها به سیستم های جهانی ماهواره ای و مخابراتی وابسته اند و از طرفی اطلاعات ارتباطی در اختیار دیگر شناورهای فعال بوده و علاوه بر عدم اعتماد به این سیستم ها در شرایط جنگ و بحران، امکان اعمال جمینگ این سیستم ها از طرف نیروهای متخاصم امکان پذیر است. این سیستم ها به دو دسته اصلی راهبری سطحی و زیرسطحی تقسیم بندی می شوند. در سیستم های راهبری سطحی به سیستم جایروی رینگ لیزری و سیستم های کنترل هوشمند با اطلاعات ذخیره شده در پردازشگرها، و در سیستم های راهبری زیرسطحی به سیستم های سونوبوی که طراحی و کنترل آنها توسط نیروی داخلی ساخته شده و قابلیت کنترل فرکانسی و توان را داشته باشند اشاره می شود. اساس کار این سیستم ها بر اساس اطلاعات ناوبری بوده که جداول ناوبری در اختیار کلیه شناورهای دریایی است. نتایج حاصل این طرح در نیروی دریایی، امنیت اطلاعات ناوبری، عدم کارآیی سیستم های جمینگ دشمن بر سیستم های خودی، امکان مسیریابی در بدترین شرایط آب و هوایی دریایی، کنترل ارسال و دریافت اطلاعات به سیستم های خودی در صورت افشای نحوه ارسال، قابلیت تغییر سیستم های ناوبری مختلف در شرایط بحران، انجام فریب های اطلاعاتی به نیروهای مقابل خواهد بود.

Keywords:

جایروسکوپ , NAVTEX , اینمارست , مخابرات ماهواره ای , سونوبوی