مدیریت بهینه مصرف انرژی در معماری با تکیه بر عوامل اقلیمی

مسکن و ساختمان یکی از مهمترین بخش های اقتصادی کشور بوده و طیف گسترده ای از سایر صنایع را برای فعالیت های خویش به همراه دارد. اصلاح الگوی ساخت و ساز، بهره برداری و بازیافت مصالح (در انتهای عمر ساختمان) از دغدغه های مهم کشورها برای توسعه پایدار می باشد. در گذشته تاریخی کشور ایران نیز الگوهای بهینه مسکن (از جمله در مصرف انرژی و سازگاری با محیط) وجود داشته که پشتوانه فرهنگی و اجتماعی خوبی محسوب می شوند. توجه و تامل در استفاده از مصالحی که کمترین اثرات منفی زیست محیطی را در مجموع دوره تولید مصالح، ساخت و به کارگیری در ساختمان، بهره برداری، نگهداری و همچنین دوره پس از اتمام بهره برداری را داشته باشد، امری ضروری است و همچنین طراحی مناسب ساختمان، عایق کاری ها، پوشش و چتر ساختمان به صورتی که در مجموع عمر آن، کمترین تلفات انرژی را داشته باشد، از اهداف این تحقیق می باشد. به نظر می رسد بتوان با بکار بستن سیاستهایی کوشش هایی اساسی را در جهت صرفه جویی در مصرف انرژی و ایجاد یک تحول عظیم در نحوه تولید ساختمان را سامان داد. بهبود الگوی ساختمان و تلفیق با دیدگاههای زیست محیطی منجر به ارتقای کیفیت مصالح مصرفی، روشهای ساخت، روشهای بهره برداری و بازیافت می شود که علاوه بر کاهش اثرات منفی بر محیط زیست زمینه های نوینی برای نوآوری و اشتغال در بخش ساختمان فراهم آورد.

Keywords:

مدیریت , انرژی , معماری , عوامل اقلیمی , الگوی بهینه مسکن , طراحی , محیط زیست