تأثیر فناوری های نوین (نانوتکنولوژی) در معماری پایدار و محیط زیست

اصلاح الگوی ساخت و ساز، بهره برداری و بازیافت مصالح (در انتهای عمر ساختمان) از دغدغه های مهم کشورها برای توسعه پایدار می باشد. مسکن و ساختمان یکی از مهمترین بخش های اقتصادی کشور بوده و طیف گسترده ای از سایر صنایع را برای فعالیت های خویش بهمراه دارد. فناوری نانو با تغییر ساختار اتمی و مولکولی، مصالح را به گونه ای تغییر می دهد که بتوانند نسبت به حالت اصلی مواد، مقاوم تر و کارایی بالاتری داشته باشند. نانوتکنولوژی دام پذیری منابع طبیعی را تضمین می کند. این فناوری منجر به تغییراتی شگرف در استفاده از منابع طبیعی، انرژی و آب خواهد شد. معماری پایدار، نوعی زیستگاه طبیعی است که انسان ها و دیگر گونه ها در یک ارتباط همزیستی می کنند، سیستم کالبدی جریان های انرژی و آب را کنترل می کنند، بر کیفیت هوا و خاک اثر گذاشته، اقلیم را متأثر می کنند. این تحقیق به روش کتابخانه ای تأثیرات نانوتکنولوژی را در معماری پایدار محیط زیست بررسی نموده و به این نتیجه رسیده است که نه تنها نانوتکنولوژی با محیط زیست سازگاری کامل دارد بلکه وجود آن ضروری است. بهبود الگوی ساخمان و تلفیق با دیدگاه های زیست محیطی منجر به ارتقای کیفیت مطالح مصرفی، روشهای ساخت، روشهای بهره برداری و بازیافت می شود که علاوه بر کاهش اثرات منفی بر محیط زیست زمینه های نوینی برای نوآوری و اشتغال در بخش ساختمان فراهم آورد.

Keywords:

تکنولوژی , فناوری نوین , نانو , معماری پایدار , محیط زیست , توسعه پایدار