تحلیلی از وضعیت دسترسی به پارک های شهری در شهر تهران

یکی از موارد مهم و پیچیده برای برنامه ریزان شهری آگاهی از وضعیت واقعی مناطق و نواحی شهری است. میازن دقت و صحت مطالعات وضع موجود بدون شک منجر به ارائه طرح ها و برنامه های کارا و مناسب با محل می شود. یکی ازانواع برنامه ریزی در سیستم مدیریت شهرها، برنامه ریزی اولویتی است. هدف اصلی این مقاله تعیین اولویت های بهبود وضعیت دسترسی به پارک های درون شهری در سطح پارک های شهری است و نیز به چالش کسیدن مفهوم سرانه و استاندارد های مطرح در زمینه برنامه ریزی فضای سبز است. طی این فرایند ابتدا وضعیت سرانه های پارک های شهری را در مناطق 22 گانه شهری مورد بررسی قرار دادیم، در مرحله بعد تحلیلی از وضعیت دسترسی به پارک های شهری را با استفاده از نرم افزار ARC GIS ارائه شده است. این تحلیل بر اسا مدل بافرینگ صورت گرفته که نتایج آن حاکی از این است که از حیث شعاع دسترسی و میزان مساحت پارک های شهری، نوعی بی عدالتی فضایی در مناطق 22 گانه تهران به چشم می خورد که پیشنهاد می شود در مکان یابی پارک ها به مرکزیت و پخش پارک های شهری توجه ویژه ای داشته باشند و مناطق دارای تراکم جمعیت از سرانه فضای سبز بیشتری برخوردار شوند.

Keywords:

استانداردها و سرانه های فضای سبز , پارک های شهری دسترسی , سیستم اطلاعات جغرافیایی , مجموعه ی شهری تهران