تبیین اهمیت جایگاه نخبه گرایی بر شکل گیری شهرهای خلاق گذشته و معاصر

شهر خلاق ایده ای است که در سال 1980 ارائه شده و بر بهتر شدن محیط زندگی و ارتقای کیفیت زندگی به واسطه ی تفکرات نوین شهروندان تکیه دارد. از طرفی جایگاه نخبگان و سرآمدان در برناه ریزی، مدیریت و تحقق این ایده، جای تأمل بسیار دارد. این مقاله با روش تحلیلی، تطبیقی و شیوه های تحقیق مرور منابع کتابخانه ای شامل متون، منابع و اسناد و مدارک مرتبط با موضوع، به بررسی در زمینه ی تأثیر وحدت نظر نخبگان معماری و شهرسازی در ا یجاد شهرهای خلاق ایرانی، اسلامی پرداخته است. این مقاله راهکارهای ایجاد شهرهای خلاق و جایگاه نخبگان در تحقق شهرهای خلاق ایرانی، اسلامی و رسیدن به یک وحدت نظر و وحدت رویه در شهر خلاق را مورد ارزیابی قرار داده است. نگارندگان، نخست کلیاتی از شاخص های مهم ایجاد یک شهر خلاق و فرضیه های ارائه شده در این زمینه را ارائه کرده و سپس به بحث در مورد مبانی نظری و م دل تحلیل تئوری های مختلف نخبه گرایی و ابعاد آن به ویژه در توسعه ی شهری پرداخته اند. در این راستا به نظریه های نخبه گرایی و ا جماع نظر نخبگان و رویکردهای متفاوت آنان نسبت به مسئله ی توسعه ی شهری اشاره کرده و ا همیت نظر نخبگان و توجه بهاین نظرها را مورد تأکید قرار داده شده است. برحسب نتایج به دست آمده، ارزیابی ها نشان میدهد که بهره گیری از نخبگان در زمنیه های مختلف در حوزه ی شهرسازی و نظریه پردازان معاصر به دلیل وجود ارتباطی تنگاتنگ میان شهرسازی و مفاهیم سایر علوم و رشته های تخصصی مرتبط، می تواند ارتباط مستقیمی با ایجاد شهرهای خلاق موفق چه در گذشته و چه در دوران معاصر باشد.

Keywords:

خلاقیت , شهر خلاق , طبقه ی خلاق , نخبه و نخبه گرایی , برنامه ریزی شهری