بررسی نمونه ای ازعناصر زمینه گرایی در معماری سنتی ایران

زمینه context درمعانی لغوی مجموعه شرایطی یا واقعیتهایی است که یک موقعیت یا شرایط را در بر میگیرد.منظور از زمینه متن،بستر ومحیطی میباشد که معماری درآن شکل میگیرد.زمینه گرایی براین اصل استواراست که یک مجموعه یا بنا بصورت مجزا و مجرد از بستر پیرامون خود قابل تصور نبوده بلکه به محیط ومجموعه اطراف خود وابسته است.شایان ذکراست که زمینه گرایی سازگاری با زمینه های کالبدی،تاریخی و اجتماعی فرهنگی است که بر طبق آن طراح زمینه گراقادر خواهد بود ویژگیهای یک مکان را درک و آنرا بخشی از فرآیند طراحی خود قرار دهد.معماری زمینه گرا به محیط پیرامون اثر معماری تاکید دارد،توازن میانمعماری و محیط میتواند برای خود اثر و برای زمینه اثر،عاملی موثر و تقویت کننده باشد.زمینه گرایی نمادی برای خلق محیط مطلوب است.لذا شناخت و آگاهی بیشترودرکی عمیق تر نسبت به زمینه ومحیط برای معماران وطراحان امری ضروری و اجتناب ناپذیراست.طراح و معمار بایستی پیام زمینه و بستر طرح را درک نموده و پساز آن با توجه به شرایط موجود طراحی نماید.طراحی بایستی مبتنی بر نگرش واقع بینانه بر اطلاعات محیط باشد و ساختمان باید با ساختگاه خود تعاملی درست و متوازن برقرار کند به گونه ایی که معماری کشف بنایی است که سایت آنرا طلب کند و معماری و زمینه در تعاملی دو جانبه پایگذار معماری باشند.با کنکاش موشکافانه در معماری سنتی ایرانی به وفور بر تکنولوژی های پیشرفته زمینه گرایی برخورد خواهیم نمود که از آن جمله می توان به استفاده از انواع بادگیر،گودال باغچه،ارسی و همچنین نوع مصالح بوم آور اشاره نمود و هر کدام از این موارد گویای نوعی از زمینه گرایی بوده که در گذشته به آن پرداخته شده ولی با نام زمینه گرایی مطرح نبوده است،لذا بررسی نمونه هایی از آن و ارتباط با زمینه گرایی در معماری سنتی ایران خالی از لطف نخواهد بود.