تاثیر میزان یوتروفی بر فرسایشگران زیستی مرجان های خلیج فارس

آبسنگهای مرجانی سیستمهای پویایی هستند که این پویایی ناشی از رشد آبسنگ و فرسایش آن میباشد. فرسایشگرهای زیستی به آن دسته از موجودات گفته میشوند که موجب فرسایش اسکلت کلسیمی مرجانها میشود. این دسته از موجودات که طیف گستردهای از جانوران و گیاهان را در برمیگیرند، با فعالیتهای حیاتی خود ساختارهای بزرگ مرجانی را به قطعات کوچک و ضعیف تبدیل میکنند در یک آبسنگ مرجانی سالم، فرایندهای رشد و تخریب آبسنگ در تعادل میباشند، اما بهتدریج که در معرض جانوران فرسایشگر قرار میگیرد، این تعادل از بین رفته و سرعت تخریب آبسنگ مرجانی از سرعت رشد آن بیشتر شده و سبب از دسترفتن ساختار آبسنگ میشود. این پدیده پیامدهای اجتماعی و اقتصادی متعددی، از جمله از بین رفتن زیستگاه ماهیان، کاهش توریسم و افزایش فرسایش سواحل بر اثر امواج به دنبال خواهد داشت. این مطالعات نشان داده اند که مواد مغذی به صورت مستقیم با تاثیر گذاری روی زوگزانتلا و در نتیجه فیزیولوژی مرجانها، منجر به کاهشمیزان رشد و تولیدمثل مرجانها میشوند. همچنین به صورت غیر مستقیم باعث افزایش جلبکها و در نتیجه افزایش موجودات فیلتر کننده میشود. همچنین پژوهشها نشان میدهند با افزایش مواد مغذی حاصل از فعالیت انسانی، فراوانی فرسایشگر اسفنجی Cliona sp افزایش مییابد. بنابراین بعضی از موجودات فرسایشگر میتوانند شاخص سلامتی آبسنگهای مرجانی باشند. در دو پژوهش که در خلیج فارس انجام گرفته دوکفه ای جنس Lithophaga بیشترین فراوانی را در جنس Porites نشان داده است.

Keywords:

مرجان , خلیج فارس , فرسایش , فرسایش گر زیستی , یوتروفی