بررسی معیارهای مؤثر بر سرزندگی اجتماعی در بافتهای فرسوده شهری بافت فرسوده آبکوه، مشهد

بافتهای قدیمی و فرسوده، بخش قابل توجهی از پهنه بسیاری از شهرهای کشورمان را تشکیل میدهند که به دلیل معضلات خاص خود از گستره حیات شهری خارج گشته و به بخشهای مسئله دار شهرها تبدیل گشتهاند. این بافتها علاوه بر مسائل و مشکلات کالبدی، ابعاد و کیفیات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شهر رانیز دچار تنزل نموده و حضور انسان در فضاهای شهری را با معضل رو به رو و یا مختل میسازند. بنابراین، زدوده شدن خاطرات جمعی و افول حیات شهری، که بهاز بین رفتن سرزندگی و نشاط بافت منجر میگردد، از عواقب افت شاخصههای کیفی در فضاهای شهری این پهنههای فرسوده محسوب میشود محدوده موردمطالعه نیز یکی از محلاتی است که زمانی به عنوان مکانی پویا و سرزنده به حیات خود ادامه میداد، لیکن با گذشت زمان و رشد و توسعه کلانشهر مشهد، سرزندگی ونشاط خود را از دست داده و نتوانسته تا خود را با مقتضیات بافت جدید شهری وفق دهد. هدف از این تحقیق بررسی معیارهای مؤثر بر سرزندگی و هویت در این قبیل مناطق شهری میباشد. در همین راستا چهار معیار پویایی، جذابیت، حس تعلق و تعاملات اجتماعی به عنوان معیارهای مورد نظر انتخاب و با استفاده از ابزار پرسشنامه، در محیط نرمافزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان میدهد که سرزندگی در محدوده مورد مطالعه در سطح نسبتاً پایینی قرار دارد و بیشترین سطح رضایت مربوط به تعاملات اجتماعی و کمترین مربوط به حس تعلق میباشد.

Keywords:

سرزندگی , هویت , بافتهای فرسوده شهری , رضایتمندی