اثر متقابل شوری و جیبرلین بر عملکرد خیار گلخانه ای

خشکی و شوری مهمترین عامل محدود کننده رشد و نمو گیاهان زراعی محسوب می شود. خیار گلخانه ای یکی از مهمترین و پرمصرف ترین گیاهان پرورشی در بسیاری از مناطق ایران می باشد. با توجه به اهمیت پدیده شوری و شور شدن تدریجی آب های منطقه و همچنین خیار گلخانه ای آزمایشی به منظور بررسی کاهش اثرات تنش شوری بر ویژگی های مهم فیزیولوژیکی گیاه خیار به کمک هورمون جیبرلین (GA3) در شرایط گلخانه ای در جیرفت انجام شد. در این پژوهش آزمایشی به صورت استریپ پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در سال 1390-1389 در شهرستان جیرفت انجام شد که در این طرح شوری به عنوان عامل عمودی در 3 سطح آب ا هدایت الکتریکی های مختلف (0/5، 1 و 2/ دسی زیمنس بر متر) تهیه شده از چاه های آب منطقه جیرفت و غلظت هورمون GA3 در 4 سطح شامل (0، 2، 4، 8 PPM) به عنوان فاکتور افقی مورد بررسی قرار گرفتند . صفات مربوط به رشد زایشی (تعداد گل در بوته، تعداد میوه در بوته، قطر میوه، طول میوه، وزن میوه، متوسط وزن میوه در بوته) مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه آماری داده ها نشان داد که استفاده از هورمون جیبرلین در غلظت های پایین (2 و 4 میلی گرم بر لیتر) سبب کاهش اثرات مضر شوری بر عملکرد و اجزای عملکرد خیار می شود . نکته قابل توجه آن است که غلظت های پایین جیبرلین بیشترین نقش خود را در سطوح پایین و متوسط شوری داشته و نقش چندانی در کاهش اثرات منفی در سطح شوری 2/5 دسی زیمنس بر متر نداشتند. بیشترین عملکرد میوه در سطح شوری 0/5 دسی زیمنس بر متر و غلظت 4، 2، 8 میلی گرم بر لیتر جیبرلین به ترتیب با 41/52، 38/83، 33/8 کیلوگرگرم میوه در بوته حاصل شد.

Keywords:

خیار , شوری , جیبرلین , صفات زایشی