مهارت های زندگی در مثنوی معنوی مولوی

انسان، همواره برای بهبود کیفیت زندگی و مقابله با مشکلات پیش روی خود و در نهایت رسیدن به کمال وجودیش که همانا هدف خلقت اوست، ناگزیر از به کار ستن مهارت هایی است تا او را در پیمون این مسیر یاری کند. عارفان مسلمان توانسته اند با گویاترین زبان به تبیین زرفای وجود آدمی و نیازهای ثابت و متغیر وی بپردازند. و این نتیجه ی تاثیرپذیری آن ها از اصول و مبانی تربیت دینی است. مولوی بلخی در زمره ی عارفان بزرگی است که نیازهای زیست فردی و اجتماعی انسان را در قالب حکایات و تمثیل برای ایجاد و استمرار حیاتی سالم و طیبه گوش زد کرده است. شناخت خط سیر اندیشه های تعلیمی مولوی، بیان مهارت های زندگی به شیوه های مختلف در مثنوی از اهداف اصلی پژوهش حاضر محسوب می شود در این مقاله جلوه های مهارت های زندگی در مثنوی معنوی شامل، مهارت های ارتباطی در روابط اجتماعی، مهارت های روابط بین فردی، مهارت های شناختی، مهارت های اجتماعی، مهارت های بهداشت، سلامت روان و جسم و هم چنین مهارت های معنوی و اخلاقی، به صورت تحلیلی مورد بررسی قرار گرفته است. نتیجه نشان می دهد که مولوی ضمن ترجیح دادن بعد روحی انسان بر بعد جسمی او، مهارت های بی شماری را جهت داشتن یک زندگی سالم و مفید در مثنوی ارائه می دهد، اما بیشترین تاکید او بر مهارت های ارتباطی، اجتماعی و سلامت روان است و خط سیر فکری واحدی را در این زمینه دنبال می کند. هم چنین آراء این عارف انسان شناس مسلمان و پرورش یافته در قلمرو فرهنگ اسلامی و ایرانی در زمینه های بسیاریف نظیر تقویت مهارت ارتباط موثر، روابط بین فردیف عزت نفت، خودآگاهی و کنترل هیجانات منفی، شباهت های حیزت انگیزی با افکار روان شناسان انسان گرای معاصر دارد، که باز گویی آن ها می تواند در بهبود کیفیت زندگی افراد به کار آید.

Keywords:

مثنوی معنوی , مولوی , مهارت های زندگی , انسان , روان , رابطه , فرد , اجتماع