افزایش بهره وری از منابع تولید از طریق تجمیع اراضی و به کارگیری شیوه های نوین ابیاری (مطالعه موردی شهرستان سلسله)

پراکندگی و کوچک بودن قطعات کشاورزی امکان به کارگیری مدیریت های نوین و توصیه شده کشاورزی از جمله یکپارچه سازی و آبیاری بارانی را محدود می کند. ازجمله پیامدهای این معضل، تولید اندک، غیر اقتصادی بودن فعالیت های تکمیلی، محدودیت در به کارگیری مکانیزاسیون و تلفات منابع پایه تولید یعنی آب و خاک است. لذا راهکارهایی که بتواند ضمن عملیاتی بودن از هدر رفتن آب و خاک جلوگیری و تولید اقتصادی را به همراه داشته باشد می تواند به عنوان عینی مورد توجه کارشناسان و کشاورزان قرار گیرد. در این خصوص به موردی در شهرستان اشاره می شود که نتایج موفقیت امیزی را به دنبال داشته است. این زارع در حدود 15 هکتار زمین زراعی دیم در 25 قطعه پراکنده داشت که با معاوضه و خریداری ، کل سطح اراضی خویش را به 40 هکتار افزایش داد و دران مرحله بود که حفر چاه عمیق برقی به کارگیری سیستم آبیاری بارانی و اصلاح الگوی کشت برایش توجیه پذیر شد. لذا زمین هایی که قبلا بهصورت گندم دیم کشت می شد و حداکثر 1-1/2 تن در هکتار تولید داشت پس از حفر چاه عمیق و احداث استخر ذخیره آب، اراضی دیم را به اراضی ابی تبدیل نمودو با اعمال کم ابیاری تنظیم شده و در قالب تخصیص عالمانه و هوشمندانه آب، الگوی کشت را اصلاح کرد و در اراضی خویش گندم آبی، یونجه، لوبیا، جو و درختان مثمر (حدود 1/5 هکتار) کشت و به عنوان نمونه عملکرد گندم را به طور متوسط به بیش از 6 تن در هکتار افزایش داد. این زارع با اعمال مدیریت مناسب و به کارگیری توصیه های تحقیقاتی و نظرات ارشادی کارشناسان مدیریت جهادکشاورزی شهرستان، توانست جزو کشاورزان پیشرو و موفق محسوب شود.

Keywords:

تولیدات کشاورزی , بهره وری آب , الگوی کشت , تجمیع اراضی , شهرستان سلسله