تقابل قانون استفاده از حداکثر توان مهندسی ایران و شرایط تأمین مالی به شیوه قرضی با استفاده از وام با اعتبار صادراتی

امروزه کارفرمایان و صاحبان پروژه ها به دلایل متفاوت تمایل دارند تا بجای استفاده از منابع مالی خود، از منابع دیگر هزینه های پروژه های خود را تأمین نمایند. یکی از این روشها استفاده از روش استقراض خارجی ( وام خارجی) است. وجود شروط جغرافیایی در استفاده از این روش - که اتفاقاً یکی از متداولترین روشهای تأمین مالی در ایران است – از طرفی وام گیرنده را مجبور به هزینه کردن 85 درصد منابع مالی تأمین شده در حیطه جغرافیایی وام دهنده می کند، و از طرف دیگر قانون استفاده از حداکثر توان مهندسی کشور ( 51 درصد – 49 درصد) انجام حداقل 51 درصد پروژه توسط منابع داخلی را تکلیف می کند. بنابراین در ایران استفاده از این روش به امری بس چالش زا تبدیل شده است. اتخاذ روشی مناسب که در حد امکان هم شروط جغرافیایی وام با اعتبار صادراتی را تأمین نموده و هم شرایط قانون استفاده از حداکثر توان مهندسی داخل را ارضا نماید، راهگشا به نظر می رسد. این مقاله با ارایه روشی ترکیبی از دو نوع وام مختلف شرایط هر دو قانون پیش گفته را ارضا می نماید.