تشدید و تعمیق آسیب های اجتماعی با تأکید برتفکر اجتماعی غیراسلامی غیربومی

این مقاله با روش تاریخی تطبیقی و با چارچوب نظری که مفاهیم اصلی آن ماخوذ از آرای نظریه پردازانی در پارادایم برساخت گرایی (تعریف گرایی اجتماعی) آغاز گردیده، و با نقد و بررسی عقلانیت صوری و تفوق روزافزون این نوع عقلانیت بر انواع دیگر آندر جهان مدرن، که ناظر بر انسان زدایی و عرفان زدایی روزافزون است، بر ضرورت توجه به جهان بینی توحیدی در آرای اجتماعی متفکران اجتماعی تاکید داشته؛ از اینرو، به نقش تفکر اجتماعی غیر اسلامی غیر بومی در تشدید و تعمیق آسیب های اجتماعی در فرایند پیشرفت جامعه در سه محور توجه دارد که عبارتند از: 1. نوع نظامدانشگاهی و آموزش های ناشی از آن، 2. توسعه ناهمگون و ناموزون به پیروی از اندیشه های اجتماعی غیر بومی و 3. تاکید بر تفکر انتقادی اجتماعی بومی موقعیتی مبتنی بر آموزه های دینی.مقاله از یک سو، به تنوع فوق العاده جامعه ما در زمینه های تاریخی، جغرافیایی، اجتماعی، فرهنگی و آرای اجتماعی هماهنگ با نظام ارزشی و هنجاری جامعه توجه داشته و از سوی دیگر، با طرح این ادعا که، بسیاری از راهبردها ی تجربه شده درکشور های جهان سوم که برگرفته از الگوهای غربی و غافل از زمینه ها و ساختارهای درونی این کشورها بوده اند آسیب های اجتماعی را عمیق تر و شدیدتر ساخته اند. این نتیجه حاصل می شود که گزینه الگوی تفکر اجتماعی برون زا برای طرح پیشرفت و توسعه جامعه، دیگر گزینه کارآمد و سازگار با شرایط اجتماعی ما نخواهد بود. و با بحث از پیامدهای منفی آن در جامعه جهانی و بویژه در ایران، ما را به تامل بیشتر در این زمینه فرا می خواند.

Keywords:

دانشگاه , توسعه ناهمگون و ناموزون , آسیب های اجتماعی , تفکر اجتماعی بومی اسلامی