بررسی تأثیر عوامل محیطی منطقه ای و کلان بر کیفیت تدریس در دانشگاه آزاد

آموزش عالی ایران در دو دهه گذشته به چالش ها و مسائل متعددی مواجه شده است. گسترش کمی دانشگاه ها، کثرت مؤسسات آموزشی متنوع، افزایش تعداد دانشجویان و گاها وجود خیل عظیم دانش آموخته بیکار از جمله چالش هایی هستند که نظام آموزش عالی ایران را با مشکلات عدیده ای مواجه نموده است. گسترش کمی نظام آموزش عالی بدون توجه به ظرفیت های موجود و توان بافت اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جامعه، کاهش کیفیت نظام آموزش عالی نیز به دنبال خواهد داشت. در واقع نمی توان گسترش کمی و ازدیاد تعداد دانشجویان و دانش آموختگان را دلیلی بر وجود کیفیت مطلوب دانست. این چالش ها لزوم مسئولیت پذیری و پاسخ گویی را در نظام آموزش عالی ایران منجر شده است و نظام دانشگاهی را وادار به بازاندیشی در ساختار، رسالت، اهداف، کارکردها و فرایندهای خود نموده است. از آنجا که دانشگاه ها از جمله مهم ترین نهادهایی هستند که جوامع جهت رشد و توسعه به آن ها نیاز دارند. شفافیت، پاسخ گویی، بهبود کیفیت در آن ها الزامی است. تغییر و تحول در سیستم پویای دانشگاه و توسعه متعادل و نظام مند آن، نیازمند تفکر و عمل برنامه ریزی و مدیریت و سازگاری با محیط درون سازمانی و محیط بیرونی دانشگاه به منظور پاسخ گویی به نیازهای جامعه در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است گفت به در این مقاله هدف بررسی عوامل برون دانشگاهی مؤثر در کیفیت آموزش عالی می باشد. در این تحقیق از روش کیفی تحلیل محتوا استفاده شده است. نمونه تحقیق را 23 نفر، هفت نفر خبرگان کلیدی و 16 نفر رؤسای دانشگاهی تشکیل می دهند که دارای تجربه مدیریتی و مطالعاتی در دانشگاه آزاد تبریز داشته اند.

Keywords:

کیفیت تدریس , عوامل محیطی و منطقه ای , ارزیابی نظام آموزش عالی