ضرورت توسعه مسکن در بافت فرسوده شهری

امروزه به دلیل افزایش جمعیت و رشد سریع جمعیت شهری، نگرش به مسکن اهمیت مضاعف یافته است. تحرک بالای نظام شهر نشینی در برخی از مقاطع زمانی و اتخاذ سیاست های توسعه کالبدی مبتنی بر رشد از پیرامون- نه از درون از مواردی است که مانع از امروزین شدن برخی از بافت های دیروزین گردید که خود ارزش زیست و سکونت این بافت ها را کاهش داده و موجبات نشست بخشی از اقشار فرودست مهاجر را در آن ها تسریع و حرکات نوسازی را تضعیف کرد. در واقع دو موضوع عمده و مهم پیش روی نظام برنامه ریزی شهری ایران را می توان مسئله بهسازی و نوسازی بافت های نابسامان و فرسوده شهری و همچنین تامین مسکن عنوان کرد. بافت های فرسوده و ناکار آمد شهری بخش قابل توجهی از وسعت کلان شهرها را شامل می شود. این باف ها از یک سو از طیف گسترده مشکلات کالبدی، عملکردی، ترافیکی و زیست محیطی رنج می برند و از سوی دیگر مهم ترین پتانسیل شهرها برای استفاده از زمین جهت اسکان جمعیت، تامین فضای باز خدماتی و نیز بهبود زیست محیطی محسوب می شود. روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی - تحلیلی می باشد. این پژوهش می کوشد تا به درکی در خصوص ظرفیت های مناطق دارای بافت فرسوده برای تامین فضای مورد نیاز برای تامین مسکن اقشار مختلف شهری پرداخته و الزاما آن را مورد بررسی قرار دهد و در نهایت به پیشنهادها و طرحی در این خصوص دست یابد.

Keywords:

مسکن , بافت فرسوده , ظرفیت یابی , بافت شهری