ادبیات تطبیقی و ارتباط آن با ترجمه (بررسی موردی شاهنامه و ترجمه بنداری اصفهانی)

ترجمه پژوهی یکی از میادین جدید بحث در ادبیات تطبیقی است که از جانب صاحبنظرانی چونسوزان باسنت، پیتر نیومارک مطرح و ارائه گردید. پژوهشگر تطبیقی در این حوزه به تحلیل و تطبیقمتن مبدأ (متن اصلی) با متن مقصد (متن دوم) می پردازد او به محورهایی از قبیل زمینه های فکری،اجتماعی، فلسفی، تاریخی ظهور ترجمه، نشانه های شخص مترجم در متن ترجمه شده، نقش واسطهگری ترجمه در ادبیات زبان مقصد و میزان تأثیر آن می پردازد. در این پژوهش تلاش می شود ضمنارائه چهارچوبی درست و مدون از نحوه ارتباط ترجمه با ادبیات تطبیقی به تحلیل أثر ترجمه شدهبنداری اصفهانی از شاهنامه فردوسی بپردازد و محورهای مزبور را مورد کنکاش و وارسی دقیق قراردهد. شایان گفتن است که ترجمه بنداری اصفهانی مطابق با مؤثرات فرهنگی، زبانی، دینی، فکریخاصی بوجود آمد و شخص مترجم خواسته یا ناخواسته در ترجمه ورود کرده و شخصیت او در آنبازتاب مقبولی یافته است از این رو صرف شخصیت فردوسی در ترجمه پدیدار نیست. همچنین اینترجمه توانسته است زمینه بروز آثاری متأثر از خود- هرچند کم چه به صورت الهام، چه تقلید و چه در حوزه پژوهش ایجاد کند. بنابراین پژوهش حاضر با روشی توصیفی- تحلیلی به این محورها بپردازد.

Keywords:

ادبیات تطبیقی , ترجمه , شاهنامه , ترجمه بنداری