برنامه ریزی آموزشی استراتژیک: تحلیلی بر دیدگاه ساخت گرایی و رویکرد سیستمی

عده ای ساخت گرایی را دیدگاهی عمومی دانسته اند که موضوع آن نظامی از روش ها و قرار دادهایی است که اشکال متمایز را چون مجموعه واحدی مطرح می سازد. اندیشمندان این دیدگاه معتقدند که برای پی بردن به مفهوم نظام باید معنای کل ومجموعه را توضیح داد و کل یا مجموعه چیزی بیش از حاصل جمع اجزاء است. برای شناخت هر مجموعه از جمله جامعه و سازمان باید رابطه عناصر سازنده انها را با یکدیگر مورد بررسی قرار داد و نحوه آرایش آنها را در داخل کل مجموعه شناخت،امروزه درمبحث تربیت شناسی سعی می شود تمام عوامل به صورت سیستمی درنظر گرفته شود که از هم تاثیر می پذیرند. از عوامل موثر در موفقیت یک نظام آموزشی این است که نظام مورد توافق گسترده همه اعضای خود بوده هرکدام از عناصر در جای خود وظیفه خویش را به خوبی انجام داده و ارتباط منطقی بین آنها وجود داشته باشد. دستیابی به این مهم جزاز طریق توجه به رویکردی سیستمی که به بررسی کلیت پدیده ها می پردازد ممکن نیست. یعنی نظام آموزشی باید فرایند برنامه ریزی ،تنظیم و اجرای استراتژی ها را یک موفقیت جمعی پنداشته که د ران افراد مختلف را در نقش های مختلف نظارت کنندگان کارآفرینان، حمایت کنندگان ،افراد فنی، مراجعان، استفاده کنندگان و تصمیم گیران در گیر سازد. توجه به این بحث موجب طرح نوعی برنامه ریزی با تکنیک تحلیل سیستمی شده است که به آن برنامه ریزی استراتژیک اطلاق می شود. در این نوع برنامه ریزی جهت محقق شدن پنداره ها و بازده های مورد توافق جمع، به نظام به عنوان یک کل که اجزای آن از هم تاثیر می پذیرند و برهم تاثیر می گذارند نگریسته می شود براین اساس، این مقاله قصد دارد که با استفاده از روش تحلیلی-اسنادی به بیان تاثیرات دیدگاه ساخت گرایی در تعلیم و تربیت پرداخته و کارکرد برنامه ریزی استراتژیک را در این حوزه تبیین نماید.

Keywords:

ساخت گرایی , برنامه ریزی استراتژیک , رویکرد سیستمی , تربیت شناسی , نظام اموزشی