نقش باکتری باسیلوس در کاهش تنش شوری بر خصوصیات مورفولوژیکی گیاه گوجه فرنگی

از مجموع کل آبهای جهان، 97/4 درصد آن را آب شور دریاها و اقیانوسها تشکیل می دهند که به دلیل شوری در عمل قابل استفاده نیستند. میزان بارش در ایران حدود250 میلی متر در سال می باشد که کمتر از یک سوم میانگین جهانی است به همین دلیل بایستی به دنبال راهکارهای مقاوم سازی گیاهان به آب شور باشیم. جمله این راهکارها، تلقیح باکتری های محرک رشد به گیاهان تحت تنش است. در این پژوهش به منظور بررسی تاثیر یکی از باکتری های محرک رشد گیاه به نام باسیلوس مگاتریوم بر روی رشد و میوه دهی گیاه گوجه فرنگی در شرایط شوری، به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار انجام گرفت. نشاهای گوجه بیست روزه در دو حالت تلقیح شده و تلقیح نشده با باکتری باسیلوس مگاتریوم در خاک کاشته شد. با چهار سطح آب شور 8,4,0/3 و آبیاری شدند و به مدت 20 هفته کلیه پارامتر های کمی و کیفی آنها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نهایی حاکی از آن بود که کلیه پارامترهای ارتفاع بوته، وزن تر اندام هوایی، قطر میوه، تعداد میوه و شاخص سطح برگ در سطح 1٪ اختالف معنی داری را میان تیمارهای تلقیح شده با باکتری و فاقد باکتری نشان دادند. تاثیر متقابل شوری و باکتری بر وزن خشک اندام هوائی معنی دار نشد. عالوه بر این در هفته های اولیه کاشت نشا در خاک، 66 درصد بوته های فاقد باکتری خشک گردیدند و از بوته های باقی مانده تنها 50 درصد به تولید محصول پرداختند. به این ترتیب نقش باکتری باسیلوس مگاتریوم در کاهش تنش شوری در گیاه گوجه فرنگی به اثبات رسید.

Keywords:

آب شور , باسیلوس مگاتریوم , باکتری های بهبود دهنده رشد گیاه , خاک شور