جای خالی سلوچ دولت آبادی و تپه ژیونو از منظر ادبیات اقلیمی

هدف این پژوهش بررسی دو رمان جای خالی سلوچ از محمود دولت آبادی و تپه اثر ژان ژیونو از منظر ادبیات اقلیمی می باشد. ادبیات اقلیمی نوعی سبک ادبی محسوب می شود که به بیان شاخصه های جغرافیایی، زیستی و انسانی یک منطقه می پردازد. دولت آبادی و ژیونو صاحب آثاری هستند که می توان در حوزه ادبیات اقلیمی بررسی نمود. این نوشتار با تکیه بر مبانی ادبیات تطبیقی مکتب آمریکایی و روش توصیفی- تحلیلی می کوشد به این پرسش پاسخ دهد که شاخصه های اقلیمی در دو اثر جای خالی سلوچ و تپه چگونه بدان پرداخته شده است؟ از مهم ترین یافته های این پژوهش می توان چنین برشمرد که دو نویسنده علیرغم نداشتن هیچ گونه ارتباطی به دلیل فاصله زمانی و مکانی و به دلیل همزیستی شان با مردم منطقه خاص و تأثیرپذیری از محیط، تصویری تقریباْ جامع و کامل از جغرافیای طبیعی و انسانی منطقه مد نظرشان به خوانندگان ارائه داده اند.

Keywords:

ادبیات اقلیمی , محمود دولت آبادی , جای خالی سلوچ , ژان ژیونو , تپه