بررسی نمادگرایی مانومنتالیسم در معماری و بناهای اسلامی

در جهان هیچ چیز تمام معانیش محدود به شکل ظاهری آن نمی شود بلکه هر نمودی متضمن بودن است و برای هر ظاهری باطنی وجود دارد.هنر مقدس هنریست که اشاره دارد به صورتهایی مثالی از عالم بالا که مربوط به معرفت وجود و هستیشناسی است. نماد تصویری رساننده معانی سری و رمزی است.نمادهای هنری تا زمانی ماندگار باقی می مانند که آنچه بدان ارتباط داده می شوند معنی دار باقی بماند، وقتی این معانی ناپدید شد و یا اهمیت خود را از دست داد آن شکل نیز یا ناپدید می شود و یا اینکه معنای جدید کسب می کنند.در هنر اسلامی هر طرح و نقش علاوه بر مضمون و زیبایی ظاهری اش داراییک معنای درونی است که چشم جستجوگر بیننده از پس ظواهر زیبا بدنبال یافتن آن رمز درونی است معنایی که به عالم باطن باز می گردد. شکل ها و نمادهای هنر مقدس این رمزواره خود را همیشه به همراه دارند و هرزمان که بیننده با کنار گذاشتن و گذشتن از کنار حواس خود صورتهای زیبای ظاهری را رها کند پی به زیبایی ذاتی نقوش می برد که زیبایی امریدرونی است و خارج از ذهن بیننده. این پژوهش نیز سعی دارد تا بتواند در گستره وسیع بناهای اسلامی تا حد امکان از نمادگرایی در این بناه ها مشخص کند.

Keywords:

معماری اسلامی , مانومنتالیسم , فرهنگ , هنر مقدس