مدیریت بحران آب در کشورهای در حال توسعه

جهان با چالشهای زیادی در دسترسی به آب سالم و تصفیه فاضلاب، بخصوص در مناطق شهری کشورهای در حال توسعه که در آنها نرخ رشد جمعیت در بالاترین میزان ممکن قرار دارد، روبرو است. تغییر اقلیم، رشد جمعیت و رشد اقتصادی، منابع آبی را در بسیاری از کشورهای جهان در معرض تنش شدید قرار داده است.در نتیجه این امر اولا بهره گیری از آب فسیلی افزایش می یابد و ثانیا بسیاری از تقاضاهای آبی بدون پاسخ می ماند و در نتیجه مزایای اجتماعی و اقتصادی مربوطه رخ نمیدهد.در حالی که بر طبق گزارشهای موجود، رشد اقتصادی تا سال 2030 به حدی زیاد می شود که تامین آب مورد نیاز آن 40 درصد بیشتر از آبی است که میتوان به شکل پایدار تامین نمود، بیش از یک سوم از رشد جمعیتی منتهی به سال 2030، در کشورهای در حال توسعه اتفاق می افتد که بسیاری از آنان هم اکنون نیز با تنش آبی مواجه هستند.در مقاله حاضر با نگاهی به مفهوم مدیریت یکپارچه بحران تلاش گردیده ضمن شناسایی و دسته بندی اقداماتی که در بخشهای مدیریت عرضه و تقاضای آب در کشورهای مختلف بانجام رسیده تاثیر دیگر اقدامات که لزوما در بخش آب مطرح نمیباشند را از قبیل کنترل جمعیت، کنترل مهاجرت، تمرکز زدایی از فعالیتهای سیاسی، اقتصادی و.... بر کاهش بحران آب مد نظر قرار داده و نهایتا ضمن پیشنهاد معیارهای مختلف، روشهای تصمیم گیری و انتخاب بهینه ترین ترکیب اقدامات از میان روشهای موجود را مورد بررسی و واکاوی قرار دهد.

Keywords:

آب , مدیریت جامع بحران , آب , معیار , عرضه , تقاضا