مدلسازی حلالیت 5- فلوئورواوراسیل و بتا-استرادیول در دی اکسیدکربن فوق بحرانی

یکی از روش های جدیدی که در دهه های اخیر برای حل مشکلات موجود در فرایندهای صنایع دارویی پیشنهاد شده، استفاده از تکنولوژی سیال فوق بحرانی می باشد. از مزایای استفاده از این روش، صرفه جویی در انرژی، بازیابی کامل حلال از محصولات و سلامت دمایی برای ترکیبات حساس به دما می باشد. با توجه به محدودیت های انجام آزمایشات، امروزه مدلسازی حلالیت و اصلاح مدل های موجود برای به دست آوردن مدل مناسب تر برای محاسبه حلالیت در سیال فوق بحرانی به طور وسیعی مورد توجه قرار گرفته شده است. در این مقاله به مدلسازی ترمودینامیکی حلالیت دو داروی 5- فلوئورواوراسیل و بتا-استرادیول که هر دو در مهار و کنترل برخی از سرطان ها کاربرد دارند؛ به روش تجربی و بر اساس معادلات حالت پرداخته شده است. برای مدلسازی بر اساس معادلات نیمه تجربی، از معادلات کراستیل، بارتل و مندز-سنتیاگو و تجا و برای مدلسازی بر اساس معادلات حالت، از معادلات پنگ رابینسون، سو ردلیش کوانگ و پازوکی همراه با قوانین اختلاط واندروالس یک و دو پارامتری (vdw1, vdw2) استفاده شده است. مدلسازی و تطابق داده ها با نرم افزار متلب انجام شده است. همچنین از دو گروه خواص فیزیکی (set1,set2) استفاده شده است. نتایج به دست آمده بر پایه معادلات حالت، قوانین اختلاط و روش های تخمین خواص فیزکی مورد بحث و مقایسه قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهند که برای 5- فلوئورواوراسیل معادله حالت پازوکی با داده های مربوط به set1، هنگام استفاده از قانون واندروالس اختلاط دو پارامتری (vdw2) با میانگین خطای کلی75% و برای بتا-استرادیول نیز معادله حالت پازوکی با داده های مربوط به set2، هنگام استفاده از قانون واندروالس اختلاط دو پارامتری (vdw2) با میانگین خطای کلی7/84% از بقیه معادلات دقیق ترند

Keywords:

دی اکسیدکربن فوق بحرانی , حلالیت , داروهای ضد سرطان , مدلسازی ترمودینامیکی , معادلات حالت , مدل های نیمه تجربی