رویکردی هویت گرا به مبانی طراحی فضاهای دیپلماتیک

دیپلماسی یکی از عوامل مهم نشان دهنده هویت یک حکومت است که تاریخچه های دیرین و به قدرت تاریخچه شهرها دارد؛بناهای دیپلماتیک نماینده یک کشور بیگانه در پایتخت یا در شهرهای مهم کشور میزبان هستند و زمین آنها خاک کشور بیگانه محسوب می شود و دولت ها در امور داخلی آنها دخالت نمی کنند. مهمترین عامل در طراحی چنین فضایی تصویری است که کشور مهمان می خواهد در کشور میزبان ارایه کند و مهمترین بنای دیپلماتیک سفارتخانه است که این بخش از سفارت حفاظت شده و دسترسی به آن کنترل شده است. بنای دیپلماتیک دیگر، کنسولگری است که گاه در ساختمان سفارت و گاه مستقل است. کنسولگری ها که به امور مراجعان بومی و هموطنان خود میپردازند مراجعان بیشتری از سفارتخانه ها دارند . خانه سفیر در درجه اول محل سکونت و در درجه دوم محل برگزاری ضیافت های تشریفاتی و جلسات گردهمایی با دیگر سفرا، سیاستمداران و شخصیت های برجسته هر دو کشور مهمان و میزبان است و مهم ترین رویکرد معماری امروز بازگشت به هویت ملی ، عقیدتی و اقلیمی است . تصور اولیه بر این است که سفارتخانه باید مثل قلعه ای نفوذناپذیر باشد؛ اما با توجه به اینکه هر سفارتخانه ای در داخل و خارج از ایران تمثیلی است ازخانه آن کشور؛ جایی است که نه صرفا مسایل سیاسی بلکه تمام مسایل فرهنگی مربوط به ایران و کشور میهمان مطرح می شود و در نتیجه طرح ساختمان آن باید حس دعوت کنندگی را به مخاطب ایرانی وغیر ایرانی القاء کند؛ مثل این است که خیابان امتداد پیدا کرده و وارد خانه شده است. در این مقاله سعی بر این است که ابتدا تعاریف در زمینه معماری وطراحی فضاهای دیپلماتیک برون مرزی با محوریت سفارتخانه و کنسولگری ارایه شود و در نهایت با بررسی نظرات در این زمینه و ویژگی نمونه های اجرا شده ؛ مولفه های تاثیر گذار هویتی گرا در طراحی فضاهای دیپلماتیک تبیین شود.

Keywords:

معماری دیپلماتیک , معماری برون مرزی , دیپلماسی , هویت