بررسی هنجارگریزی های معنایی در صد غزل از صایب تبریزی (بر اساس الگوی فرزان سجودی)

برخلاف دیدگاه سنتی در مطالعات سبک شناسی ادبیات، که زبانشناسی و ادبیات را دو مقوله ی مجزا می دانند، در مطالعه-ی حاضر دیدگاه نگارندگان بر آن است، که این دو شاخه ی علمی می توانند از یافته های یکدیگر به شکل مطلوبی بهره مند شوند. برای تحقق این هدف در این مقاله با تکیه بر الگوی ارایه شده توسط فرزان سجودی(1378)، جهت دسته بندی انواع فراهنجاری معنایی مبتنی برچارچوب پیشنهادی لیچ(1969)، به تعریف انواع هنجارگریزی معنایی پرداخته شده و با توضیح هر یک از این فراهنجاری ها و آوردن مثال هایی از صد غزل صایب تبریزی، بسآمد هر یک از آن ها با ارایه ی آمار و نمودار، بدست داده می شود. نتایج پژوهش بیانگر آن است که خصیصه ی مجرد انگاشتن امر محسوس(تجریدگرایی) که در شعر سبک هندی رایج است در شعر صایب به حد تعادل رسیده و بسامد آن در قیاس با تجسم پنداری اندک است و این موضوع می تواند در مطالعات سبک شناسی این شاعر و تفاوت او با دیگر شاعران سبک هندی که گرایش فراوانی به تجریدگرایی دارند، مورد توجه قرار گیرد. در این پژوهش از شیوه ی توصیفی_ تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای استفاده شده است.

Keywords:

فراهنجاری معنایی , صایب تبریزی , فرمالیسم , زبان معیار , زبان ادبی