بررسی پدیده خود شیفتگی در دیوان متنبی

ابوطیب احمد بن حسین ملقب به متنبی شاعر پرآوازه ی ادبیات عرب در قرن چهارم است که می توان آثار خود شیفتگی را به طور واضح در شعرهای او یافت. بیشترین آثار خود شیفتگی در فخریات و مدحیات شاعر نمود پیدا کرده است. شاعر، در فخریات خود می پندارد که ارزش وی، بالا تر از همه و بر هر چیزی تواناست و هرچه بخواهد در مقابل اراده او مطیع است. به نظر وی ، خود یگانه ی روزگار و سر لوحه ی عزم و اراده است که در هستی مانندی ندارد و به تنهایی مرد فهم و اندیشه است. او خود را به تنهایی شاعر و دیگران را انعکاس آن می بیند. او در مدایح خود که عمدتا از خودش آغاز می شود ، روحیات و نفسانیت خویش را تمجید می کند و معتقد است که با این کار، مقام ممدوح، که شخصی مانند متنبی او را ستوده، بالا می رود.

Keywords:

متنبی , شعر , نرجسیه , فخر , مدح