رابطه تمرین و سازگاری های عصبی - عضلانی در جوانان غیر ورزشکار

یکی از اساسی ترین اهداف علم تمرین تاکید بر عملکرد بهینه ی دستگاه های مختلف بدن و سازگاری در اجرای هر چه بهتر مهارت ورزشی است. تمرین های قدرتی و استقامتی سازگاری های متفاوتی را در بدن ایجاد می کنند که برخی متضاد با هم هستند. تحقیق حاضر به منظور بررسی هم زمان این دو نوع تمرین و سازگاری عصبی- عضلانی در آن ها اندام شده است. مطالعه شوندگان این تحقیق نیمه تجربی 36 مرد تمرین نکرده که در سه گروه و به مدت 12 هفته بررسی شدند. گروه قدرتی تمرین پویا، استقامتی اینتروال و نیز هم زمان که نیمی از تمرین هر دو گروه را 6 جلسه در هفته انجام می داد. پارامترهای دامنه سیگنال الکترومایوگرافی، بیشینه انقباض ارادی و قدرت بیشینه پای برتر آزمودنیها به ترتیب با دستگاه های الکترومایوگرافی، ایزوکینتیک و تکنوجیم در هفته های صفر، 6 و 12 اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس، اندازه گیری های مکرر و آزمدون تعقیبی LSD در سطح معنا داری (فرمول در متن اصلی مقاله) تحلیل شدند. مقادیر درون گروه دامنه سیگنال الکترومایوگرافی در همه گروه ها پس از 3 هفته و در دو گروه قدرتی و همزمان پس از 12 هفته کاهش معنی داری نشان داد. قدرت بیشینه در همه گروه ها پس از 6 و 12 هفته افزایش معنی داری نشان داد. بیشینه انقباض ارادی پس از 6 و 12 هفته در گروه های قدرتی و هم زمان با افزایم معنا دار، اما در گروه استقامتی بدون تغییر معنا دار بود. از سوی دیگر بررسی تفاوت دامنه سیگنال الکترومایوگرافی و حداکثر قدرت بیشینه در بین سه گروه تمرینی نشان داد که در هفته 6 و 12 بین دو گروه قدرتی و هم زمان با گروه استقامتی تفاوت معنی داری مشاهده شد و در بین سه گروه تمرینی بیشینه انقبا ارادی تا هفته ششم تفاوت معنی داری نشان نداد ، اما در هفته 12 گروه قدرتی با هم زمان تفاوت معنی داری داشت. تمرین هم زمان نسبت به تمرین قدرتی با اندکی افزایم قدرت و نسبت به تمرین استقامتی با افزایم قدرت بیشتری همراه است . احتمالا تمرین هم زمان ضمن بهبود سازگاری عصبی -عضلانی، اختلالی در افزایم قدرت ایداد نمی کند.

Keywords:

الکترومایوگرافی , سازگاریهای عصبی - عضلانی , حداکثر قدرت بیشینه