تربیت شغلی، هسته مرکزی اشتغال

تربیت به معنای رشد و توسعه دادن است. با تربیت، به فرد روشها و مهارت هایی آموخته می شود که میتواند او را در فعلیت بخشیدن به هر نوع کمالی که مدنظر، مطلوب و ارزشمند است، کمک نماید. به گفته روانشناسان و مشاوران برای اینکه افراد بتوانند از نظر کیفی رشد بهینه داشته باشند، باید تمام ابعاد تربیتی آنها اعم از جسمی، روانی، عاطفی، شناختی، جنسی و مدهبی پوشش داده شود. اما در برنامههای تربیتی خانوادهها و مدارس قسمتی از تربیت مورد غفلت قرار گرفته است، در عین حالیکه نقش بسیار مهم و سازندهای در آیندهی افراد و اشتغال آنها میتواند داشته باشد و آن تربیت شغلی است. تربیت شغلی از کودکی آغاز میشود و تا پایان عمر ادامه دارد. از آنجایی که فرآیند انتخاب شغل آنی و دفعهای نیست بلکه امری تداومی، فردی و اجتماعی است، مفهوم تربیت شغلی مطرح میشود و بر این اساس خانوادهها و مدارس موظفند در کنار برنامههای تربیتی روزانه خود، برنامههای متنوع تربیت شغلی را هم بگنجانند تا افراد بتدریج از کودکی آماده انتخاب شغل گردند و بجای اینکه منتظر بمانند تا سیستم حکومت و دولت ایجاد اشتغال نماید، خود به کار مورد نظر دست یابند یا کارآفرینی نمایند.

Keywords:

تربیت , تربیت شغلی , اشتغال