تحلیل و ارزیابی کاربرد الیاف پلی پروپیلن در تاخیر پیدایش خرابی آسفالت با فرضیه مکانیک شکست

اصلاح خصوصیات فیزیکی و مکانیکی مخلوط های آسفالتی به منظور بهبود عملکرد روسازی ها از طریق بالا بردن مقاومت درچند دهه اخیر مورد توجه بسیاری از پژوهشگران در جهان بوده است. الیاف پلی پروپیلن یکی از روشهای نوظهور برای بهبودعملکرد مخلوط های آسفالتی می باشد . در این پژوهش برای شناخت بهتر و درک بیشتر نحوه گسترش ترک های رو به پایین و پارامترهای موثر در آن و بررسی نقش الیاف پلی پروپیلن در تاخیر در خرابی و مقاوم سازی روسازی ها با فرضیه مکانیک شکست و همچنین مدلسازی آن توسط نرم افزار اجزاء محدودABAQUS تحلیل نظری شد. نتایج نشان دادند که الیاف پلیپروپیلن در مخلوط های آسفالتی باعث بهبود و افزایش خواص مکانیکی آنها می شود که این امر نشان دهنده مقاومت بیشترمخلوط در برابر تغییر شکل های دایمی و شیار افتادگی میباشد. همچنین بالا رفتن مقاومت نمونه در برابر تنش های وارده وکرنش کمتر ، عمر و مقاومت مخلوط را در برابر ترک و خرابی به طور قابل توجهی در مقایسه با مخلوط های فاقد الیاف بالاترمی رود و همچنین با وجود استفاده از الیاف در آسفالت انتقال تنش به سطوح زیرین بسیار کمتر بوده که این امر موجب کاهش تغییر شکل های لایه های اساس و زیر اساس و در نتیجه افزایش عمر روسازی ها می شود. نتایج نشان داد که با افزایش فاصله بار از محل ابتدایی ترک ایجاد شده ، مقادیر ضریب شدت تنش در مدII و I افزایش می یابد. و همچنین افزایش مدول الاستیسیته آسفالت با الیاف باعث کاهش ضریب شدت تنش در نوک ترک می شود در نتیجه ، سرعت پیشروی ترک در روسازی ، کاهش می یابد می یابد که این موضوع با نتایج آزمایشگاهی موجود در پیشینه مطالعه شده در تحقیق تطابق و همپوشانی خوبی دارد

Keywords:

الیاف پلی پروپیلن , رشد ترک , مکانیک شکست , روسازی های انعطاف پذیر/ABAQUS ,