بررسی دیدگاه زمینه گرا در احیاء بافت های قدیم شهری (گذر آب انبار نو ساری)

زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در شهرسازی است که زمینه رابه مثابه رویدادی تاریخی میپندارد. زمینه گرایی ابتدا به ابعاد صرفاکالبدی توجه داشت، اما به تدریج به ابعاد انسانی گرایید و حوزهمطالعات خود را به وجوه اجتماعی- فرهنگی جامعه گسترش داد.شهر محل ایجاد روابط اجتماعی بین انسانها است و مراکز شهری به عنوانمهمترین نقاط شهری اند که شناسایی شهر با شناسایی این مراکز،اهمیت می یابد. از جمله این مراکز، مراکز تاریخی و کهن شهرند کهدارای ارزش می باشند.استفاده از طراحی زمینه گرایی و اصول زمینهگرا در احیاء و بهسازی بافت شهری گذر آب انبار نو ساری با توجه بهبافت ارگانیک و قطام محله ای این بافت شهری ضروری واجتنابناپذیر است. بافت های فرسوده شهری به دلیل ارزشهای تاریخی -فرهنگی نیازمند حفظ، احترام و بازآفرینی است. به منظور سنجش ودرک این مبحث به بررسی گذر آب انبار نو ساری پرداخته شدهاست. بافت سنتی و فرسوده گذر آب انبار نو ساری واقع در بافت قدیم،از جمله مراکز محله ای است که از نظر تاریخی با ارزش است. یافتهها نشان میدهد احیا و بهسازی کالبد بافت فرسوده به ویژه درفضاهای عمومی مسکونی ،از طریق اقداماتی نظیر بهبود وضع کالبدی،استفاده از عناصر هویت بخش، حضور عوامل طبیعی و ایجاد دید ومنظر مناسب می تواند بعد اجتماعی و فرهنگی بافت را بهبود بخشد.

Keywords:

زمینه گرایی , زمینه اجتماعی فرهنگی , بهسازی , بافت فرسوده