ضرورت یکپارچه سازی سیاست های توسعه شهری و بخش حمل و نقل (بررسی جایگاه شهرهای جدید)

برخی ضعف نظام برنامه ریزی کشور را ناشی از جدایش برنامهریزی کالبدی و آمایشی و واگذاری آنها به دو سازمان مختلفطی سالهای گذشته می دانند. تهیه آخرین طرح آمایش سرزمینایران به قبل از پیروزی انقلاب باز می گردد. پس از انقلاباسلامی، هرچند تلاش هایی برای بازنگری و تهیه طرح آمایشسرزمین متناسب با اهداف و خط مشی های نظام ج.ا.ا. صورتپذیرفت لیکن تا انتها پیش نرفت و به نتیجه نرسید. از سویدیگر، در نظام سلسله مراتبی طرح های کالبدی (توسعه وعمران) ایران از سطح ملی تا محلی علیرغم تعدد انواع طرح ها،یک راهبرد مشخص و روشن در زمینه مسایل اقتصادی،اجتماعی، فرهنگی و کالبدی شهرها ارایه نمی شود. طرح هایجامع شهری که پس از جنگ جهانی دوم در دستور کار برنامهریزی شهری قرارگرفتند، تاکنون به دلیل ناکارآمدی درپاسخگویی به مسایل شهری، نداشتن ضمانت اجرا، نادیده گرفتننیازهای مردم، عدم ارایه تحلیل های جامع نگر و در بدترینشرایط داشتن مغایرت های اساسی با طرح های بالادستی، موردانتقادات جدی و فراگیر در عرصه های مختلف قرار گرفته اند.طی سالهای اخیر، وجود مشکلات از این دست منجر به مطرحشدن نگرشی جدید در برنامه ریزی شهری شد که در آن، طرحهای جامع در بیشتر کشورها خصلت راهبردی یافتند و ایران نیزاز این قاعده مستثنی نبود.